Het wordt stiller op de weg, files korter. De vakantie is voor veel mensen al begonnen. Voor mezelf "zit het er al op". Dit jaar naar de Pyreneëen. Nieuwegein lijkt ver weg. Op straat zijn mensen druk aan ’t folderen voor de Franse kamerverkiezingen. Met mijn beperkte Frans praat ik even met iemand van de Communistische Partij. Hij is bezorgd over de toekomst van zijn land, nu onder conservatieve leiding. Een paar dagen later ben ik in Toulouse. Prachtige stad, mooie winkels. Maar ook heel veel bedelaars. En veel Front National-posters, voorzien van een foto van een vriendelijk kijkend bejaarde dame. Voor haar hebben alle problemen maar één oorzaak. Doe het land op slot en alles komt goed. Hé, dat geluid komt me bekend voor. Het weekend bezoek ik Lourdes. Als Hollandse protestant voel ik me een beetje als een kat in een vreemd pakhuis. Verwachten mensen nu echt genezen te worden door een grot te bezoeken of wat bronwater te drinken? De souvenirhandel heet "Tourisme et Religion". De kaarsenhandel doet goede zaken. Of is het een onderbreking in een soms heel triest en eenzaam bestaan, putten mensen kracht door te zien dat ze niet de enigen zijn met problemen en ziekte? Gelovigen schuifelen hoopvol langs de rotswand, het hoogtepunt van hun reis. Het duurt de suppoosten allemaal te lang. In hoog tempo worden de bezoekers door de grot gestuurd. Devotie is prima, maar wel tempo. Terug in Nederland brengt de post me weer terug naar de dagelijkse realiteit. Waar gaan we woningen bouwen voor jonge starters en senioren, hoe organiseren we de afvalinzameling, gaan we eindelijk eens iets bouwen in de binnenstad? Welkom thuis!