Yes we can

Half 6. De SMS-service van de NOS meldt dat Barack Obama de nieuwe president wordt van de Verenigde Staten. Het is dus gelukt. Amerika kiest voor een nieuwe toekomst. Einde aan het Bushtijdperk dat hooguit voor de happy few leuk was, maar niet voor de talloze gewone Amerikanen. Anderhalve eeuw na de afschaffing van de slavernij, 40 jaar na de prachtrede van Martin Luther King, zijn huiskleur en afkomst niet meer een barrière, maar gaat het om hoop en vertrouwen in een leider die dat heeft, geeft en uitstraalt. Ik kijk nog snel naar zijn toespraak en voel dat zijn enthousiasme mee meeneemt. Als zoveel mensen iets willen, dan kan het ook. Yes we can!Onderweg denk ik aan Rotterdam waar de gemeenteraad een paar weken geleden ook een gewaagde moedige stap naar voren maakte en Achmed Aboutaleb tot nieuwe burgemeester koos. Ook daar waren passie en betrokkenheid belangrijker dan afkomst. Een grote stap in een stad die een paar jaar geleden nog leek te kiezen voor harde confrontatie en vervreemding.  Yes we can!En in mijn eigen stad? Daar zijn we hard bezig met de oplossing van de WMO-problemen. Zoals bekend heeft de grootste aanbieder van huishoudelijke hulp (Meavita, onder andere eigenaar van Vitras) de handdoek in de ring gegooid. Meavita heeft kennelijk zoveel geld en tijd nodig om juridische procedures te voeren, dure prestigeprojecten uit te voeren en het bestuur stevig te betalen dat er geen geld meer is om het gesloten contract uit te voeren. En daar zijn nu de cliënten en de medewerkers de dupe van. Die moeten op zoek naar een nieuwe zorgverlener of werkgever. Samen met wethouder Carla Curvers zijn WMO-woordvoerder Hans Adriani en ik hard aan de slag om menselijke oplossingen te vinden. De wethouder zet zich met haar team nu vooral in om de cliënten tijdig van nieuwe hulp te voorzien. Ik heb er alle vertrouwen dat dat gaat lukken. Yes she can.Ondertussen blijven er klachten binnenkomen over het aanbod dat de werkgevers doen aan de thuiszorgmensen van Vitras. Vaak wordt een lager loon aangeboden dan ze nu krijgen. En dat lijkt in veel gevallen toch echt in strijd met de CAO. En die moet je als werkgever nakomen. Je zou dan verwachten dat de bonden in aktie komen en de rechten van hun leden gaan verdedigen. Maar daar blijft het angstig stil. Kennelijk vindt men het wel comfortabel als de politiek de problemen oplost. Rare zaak: een bond bevecht een mooie CAO, maar laat het erbij zitten als deze niet wordt nageleefd en verwijt vervolgens de gemeente dat werknemers te laag worden betaald. Je deelt een doos hesjes uit en wacht vervolgens af hoe "de politiek" met de toegeschoven zwarte piet omgaat.En hoewel het bijna Sinterklaastijd is, lijkt me dat geen goed plan. Ten slotte zijn wij als gemeente grootafnemer bij de thuiszorginstellingen. En een gemeente zou geen zaken moeten doen met bedrijven die gemaakte afspraken over arbeidsvoorwaarden niet nakomen. Volgend jaar gaan we de huishoudelijke hulp opnieuw aanbesteden. En een fatsoenlijke overheid doet alleen zaken met fatsoenlijke bedrijven. Het lijkt me verstandig als die boodschap snel bij de werkgevers wordt overgebracht.