Vrijdag 22 januari: Drie foto’s op de voorpagina van de Volkskrant. Op de grootste foto een meisje van vijftien, dat dood op straat ligt. Een straaltje bloed kringelt zich een weg door het stof. In haar armen twee schilderijtjes, met bloemen erop. Op de foto linksonder zien we hoe de vader van het meisje haar naar huis draagt. Op de foto rechtsonder, het van verdriet doortrokken gezicht van haar moeder, als ze haar echtgenoot met het lichaam van haar dochter ziet.Zondag 24 januari: Pim Ras wint de Zilveren Camera 2009. Op de winnende foto zien we vooraan het bebloede lichaam van Karst Tates, in zijn verwrongen Suzuki Swift. Op de achtergrond zien we de bus met de koninklijke familie. Dader en doelwit, in één beeld. Volgens de jury toont de foto “de alertheid en het vakmanschap” van Ras aan, door direct na het ongeluk naar de auto te rennen en de foto te maken.Deze foto’s doen mij denken aan de foto van het lijk van Pim Fortuyn, direct na de moord. Het levenloze lichaam is omringd door bordjes met cijfers erop, die bewijsstukken aanduiden. Na de plaatsing van deze foto was de kritiek niet van de lucht. Het fotograferen van een lijk van een bekende Nederlander zou geen journalistiek zijn, maar sensatiezucht.Kennelijk zijn we dit vergeten. Kennelijk is het anno 2009/ 2010 niet meer dan normaal om direct na het aanschouwen van een dood het fototoestel te grijpen en de gruwelijkheid te vereeuwigen. Wat is er meer intiemer dan het vastleggen van de dood? Het vastleggen van het eruit voortkomende verdriet? De fotograaf die de foto van het meisje nam, heeft haar zien sterven. Hij heeft gekeken naar de pose van haar lichaam, gekeken hoe haar bloed kleurde bij de bloemen op het schilderij, en geklikt. Daarna heeft hij gewacht. Gewacht totdat haar vader haar vond, haar oppakte en haar naar huis droeg. Toen is hij vooruitgesneld, naar de huizen waar het meisje moest wonen. Hij is gaan zitten, zodat hij de moeder van het meisje goed in het vizier kreeg. Op het moment dat de moeder haar man met haar dode dochter zag, heeft hij geklikt.Pim Ras heeft ervoor gekozen om direct na de aanslag, in de hectiek van schreeuwende mensen, naar de auto van de dader te rennen. Hij heeft ervoor gekozen deze stervende man te fotograferen. Nog voor er politie of EHBO bij hem aanwezig was. Fotografie voor de hulp geplaatst, ‘journalistieke kunst’ voor humaniteit. En daar is hij voor beloond. Afgelopen zondag nam hij breed lachend zijn trofee in ontvangst, met op de achtergrond het bloederige tafereel waar hij zo trots op is.Ik ben geen goede fotograaf. Mijn foto’s zijn overbelicht. De weerspiegeling van mijn gestalte zie ik terug in ramen en spiegels achter de gefotografeerde personen. Ik onderbreek geen gesprek. Ik stoor niet voor een flits. Ik ben een slechte fotograaf. Waren er maar meer.