Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Maurice Wijdh.
Arend Bloemink: ‘Mail van de hoofdredacteur. Of ik meteen contact wil opnemen met tandarts Kenneth Wijdh in verband met een Portret van de Week. Maar ja, ’t is zondag. Reden waarom ik niet meteen in de telefoon klim. Even wachten maar tot maandag, dat zal toch zeker wel kunnen? Als ik die maandag terugkom van een stevig stukje tegen-de-wind-in fietsen, bel ik het nummer dat de hoofdredacteur me verstrekte. Jammer dan, afgesloten. Of misschien gewoon een niet bestaand nummer. Gelukkig heb ik het e-mailadres van tandarts Kenneth en ik vraag hem dan maar míj te bellen. Intussen informeert de hoofdredacteur me verder. Het gaat om de zóón van Kenneth: Maurice. Maurice is onlangs in zijn vader praktijk, óók als tandarts van start gegaan. Leuk, maar op zich is dat niet héél bijzonder. Zoiets gebeurt wel meer. Tóch?!’
‘Maar dan komt het: de hoofdredacteur, Martin dus, is al jaren klant, patiënt van de praktijk van tandarts Wijdh en kent Maurice nog als ‘klein jochie’. En dat ‘kleine jochie’ is nu een èchte tandarts geworden. Leuk. Voor de trotse vader-tandarts Kenneth. Leuk ook, voor de kersverse tandarts Maurice. Ook leuk, voor patiënt en hoofdredacteur Martin, die verzekerd is van de continuïteit van ‘zijn’ tandartspraktijk. En daarmee ook leuk voor alle patiënten van tandartspraktijk Wijdh. Dus is Maurice zeker een terecht Portret van de Week.’
‘Zodoende fiets ik op dinsdag naar de Rijpgaarde. Bij binnenkomst word ik al snel herkend, de assistente achter de balie signaleert meteen mijn camera: ‘Ah, u komt voor Maurice…’ ‘Nou, eigenlijk kom ik voor Kenneth’, antwoord ik. Immers, Kenneth zou mij ontvangen en samen zouden we dan Maurice verrassen. Dat loopt dus anders, want Maurice staat me al, van niets wetend, op te wachten. Achter een raam ontwaar ik het van plezier glimmende gezicht van een tandarts, Kenneth dus. Was ik wat bevreesd voor de reactie van Maurice, die zo maar tot Portret wordt gebombardeerd, die vrees is geheel ongegrond. Maurice hoort me breed lachend aan, vindt het een reuzegrap en is meteen bereid als Portret te functioneren.’
‘We zoeken de nieuwste behandelkamer op. Assistente Elly wordt vriendelijk verzocht in de behandelstoel te gaan liggen (want zítten doe je daar ècht niet in). Tandarts Maurice maakt zich klaar voor de ‘behandeling’ met handschoenen, bril en mondkapje. En dan gaan we van start. Al kletsend. Al lachend. Het kan dus echt heel gezellig zijn in de behandelkamer van de tandarts. Echt waar!’
Klik op het cameraatje hieronder en maak via de foto’s en Maurice’s antwoorden (zijn die vragen ècht door hem beantwoord? – ik geloof er niets van – Kenneth?) op de vijf altijd dezelfde vragen nader kennis met hem.