Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Ton de Gruijter.

Arend Bloemink: ‘Kopje koffie?’, was het eerste dat Ton de Gruijter me vroeg toen ik hem voor deze rubriek, op een frisse maar heel zonnige zaterdagochtend in oktober, bezocht. ‘Túúrlijk! Koffie gaat er altijd in en zeker wanneer het van die heerlijke N-koffie is die Ton me voorzet. Ton ‘zwerft’ door Nieuwegein. Niet dat hij dakloos is, maar Ton vindt het heerlijk om door Nieuwegein te struinen, te kijken, te zien en de poëtische gedachten die dan zo bij hem opborrelen vast te leggen. Toe te vertrouwen aan papier. Om zijn aldus verwoorde gedachten te kunnen delen met anderen. Met Nieuwegeiners bijvoorbeeld. Een fotografisch portret van een man die om woorden niet verlegen lijkt te zitten.’

Hieronder de antwoorden op de vijf altijd dezelfde vragen van dichter Ton de Gruijter.

Wie ben je?
ton de gruijter, 58 jaar. even zo veel jaar geleden geboren in den haag. echtgenoot van één, vader van twee en opa van twee.

Wat doe je in het dagelijks leven?
minder dan wenselijk is. ik werkte eerder als hoofd personeel en organisatie, om redenen van gezondheid heb ik dat met verdriet achter me moeten laten. een aangenaam alternatief heb ik gevonden in het schrijven van gedichten (of ’teksten’, dat klinkt wat minder aanmatigend). inmiddels heb ik twee bundels laten uitbrengen, naast het -wat ik dan zo maar noem- vrije schrijven ben ik sinds begin dit jaar actief met teksten die nieuwegein-gerelateerd zijn. schrijven over de plaats waar je woont dwingt je om dieper naar je omgeving te kijken dan daarvoor gebruikelijk was.

Hoe lang woon je al in Nieuwegein? wij zijn in 1998 hier komen wonen.

Wat vind je van Nieuwegein?
nou, daar vraag je wat. het is de stad waar we wonen, evenals -op bijna loopafstand- onze kleinkinderen.

het is de stad waar ik met plezier zing in popkoor amazing. het de stad aan de lek, de stad op fietsafstand van utrecht.

ik heb het langzaam zien groeien, met gemengde gevoelens. enerzijds is het de stad waar het mooie vreeswijk en het fraaie jutphaas voor hebben moeten buigen, gelukkig onder het deels bewaren van een herkenbaar historisch uiterlijk, is het de stad met de mooie waterweg waarlangs het zo mooi fietst tussen ijsselstein en utrecht, de stad met een fors park en meer verspreid groen, de stad met een diversiteit aan woonstijlen, een knap ziekenhuis en een ambitieus in aanleg herboren centrum. ja, als je enerzijds zegt, moet anderzijds volgen. en toch weifel ik hier. omdat al vaak door anderen werd aangegeven dat de stad niet bruist, dat er voor jongeren te weinig is. waarom zou ik dat herhalen? omdat het klopt? het klopt.

Wat kan er beter in Nieuwegein?
dit hangt natuurlijk samen met de vorige vraag. maar laat ik een thema noemen. rond de herbouw, deels afgerond en de komende tweede fase van het centrum wordt het woord ‘verbinding’ nog al eens genoemd. wat ik nu aan verbinding merk in nieuwegein is vooral het spoor van asfalt tussen een plek en de andere. ik mis cohesie, samenhang, gemeenschappelijkheid. omdat het woord nogal eens valt moet ik er ook op vertrouwen dat het thema aandacht krijgt. en dat is een start.