Een paar jaar geleden was ik vertwijfeld op zoek naar sterretjes en liep de zesde winkel in, waar men mogelijk sterretjes zou verkopen. Helaas kreeg ik ook hier nul op rekest. Maar ik moest en zou sterretjes hebben voor mijn vriendin!

Mijn vriendin is jarig op eerste kerstdag, maar viert zelden haar verjaardag. Eerste kerstdag is per slot ook niet de meest aangewezen dag om een swingend feest te geven voor je vrienden en kennissen. Toch wilde ik het niet zomaar voorbij laten gaan, een vriendin is immers een vriendin. Dus nodigden een vriend en ik haar tussen Kerst en Oud en Nieuw uit voor een gezellige borrel . En omdat je niet met lege handen wilt verschijnen, besloten we haar een “oudejaarspakket” te geven, bestaande uit een fles champagne feestelijk aangekleed met wat bosjes sterretjes.

De champagne was geen probleem, sterretjes leken toen evenwel van de aardbodem verdwenen. Winkel in, winkel uit, van het ene winkelcentrum naar het andere: geen sterretjes. Toch moest en zou ik die sterretjes hebben! Zelfs dacht ik even aan een enkele vuurpijl of wat Bengaals spul om de fles mee op te sieren, maar koos hiertegen. Ik ben namelijk een fervent tegenstander van vuurwerk en vertik het derhalve er geld aan uit te geven. Aan deze afkeer ligt overigens geen traumatische jeugdervaring ten grondslag, ik vind het gewoon waanzinnig zonde voor onze dieren, het milieu en van het geld. Alleen sterretjes vind ik nog wel leuk.

Enigszins desperaat liep ik dus de zoveelste winkel in en vroeg: ‘verkoopt u sterretjes?’. Met nadruk meldde de mevrouw achter de kassa mij dat dit niet het geval was. Ik zuchtte eens en zei: ‘och, dit is al de zoveelste winkel en het lijkt haast of er nergens sterretjes zijn te krijgen’. Vanuit haar hoge positie keek de mevrouw mij aan met een blik of ik haar een onzedelijk voorstel deed. ‘Wij verkopen geen vuurwerk’, zei ze met grote nadruk. Lachend reageerde ik: ‘maar mevrouw, sterretjes zijn toch geen vuurwerk, je kon ze vorig jaar zelfs in supermarkten kopen?’. Op een mogelijk nog bitsere toon sommeerde ze me mij daar dan maar te vervoegen. Nog hoofdschuddend over zoveel klantonvriendelijkheid liep ik weer naar buiten en besloot mijn queeste op te geven.

Tijdens die jaarwisseling van enkele jaren geleden vernam ik wat er in Volendam was gebeurd. Door het aansteken van sterretjes vatte de kerstversiering vlam, waardoor die vreselijke gebeurtenis plaatsvond. Ik moest even heel erg slikken: ‘sterretjes geen vuurwerk?’.

Je kan er over van mening verschillen of sterretjes nu wel of geen vuurwerk zijn, het gaat er natuurlijk vooral om of je er verstandig mee om weet te gaan. Zo kan “echt” vuurwerk in de hand van een domoor levensgevaarlijk zijn. Tijdens de millenniumwisseling meende iemand uit ons straatje leuk te moeten zijn en gooide een stuk vuurwerk in mijn voortuin. Om de katten bang te maken, zo werd mij later trouw gemeld door de onschuldige omstanders.

Mijn katten zijn gelukkig niet zo gauw bang, de (toen nog) oudste ging zelfs met genoegen voor het raam naar de vuurpijlen zitten kijken. Het effect van deze “grap” werd de volgende morgen duidelijk. Het vuurwerk was terecht gekomen op de kokosmat, die ik (ja, heel stom) voor mijn deur had laten liggen. Deze mat en de onderkant van mijn deur vertoonden een lelijke brandvlek. Gelukkig was er alleen maar schroeischade, maar hoe eenvoudig had deze zogenaamde “grap” in een vuurzee veranderd kunnen zijn?

O ja, ik heb voor mijn vriendin trouwens maar een grote zak oliebollen gekocht en die feestelijk om de fles champagne gedrapeerd, waarna een cellofaantje en meters lint er nog een zeer aardig oudejaarspakket van maakten.

Vorige columns: klik op Archief.

Volgende column: verschijnt (als de bubbels het toelaten) op 31 december 2004.