Ik moest van de week even terugdenken aan het aloude (toen nog:) komische duo Harry Vermeegen en Henk Spaan. In de tijd dat ze nog links en VARA waren hadden ze een rubriekje in hun programma dat heette “Vuilnisman? Mag deze ZAK ook mee??” en dat ging dan over liefst een actueel onderwerp waarmee ze wilden afrekenen. Een of ander vuig rechts plannetje of een zakkenvullende ondernemer. Zo ging dat in die dagen.
Aanleiding voor deze long lost memory was het optreden van onze meest geliefde Partijvoorzitter, Hans Spekman. Zonder al te veel omhaal van woorden droeg hij in TV programma “Altijd wat” de “participatiesamenleving” ten grave. Wouter Bos en onze fractievoorzitter in de Eerste Kamer gingen hem voor, maar kwamen wat minder duidelijk over. Voor Hans was het helder: strik erom en retour VVD met dat verhaal.
De invulling die de VVD aan het begrip gaf was volgens Spekman “onzinnig”: terugtredende overheid, eigen verantwoordelijkheid, pech bestaat niet, je hebt het allemaal in eigen hand. (Ooit was ook “ziekzijn een keuze” in cup-a-soup-jargon).
Voor de PvdA is de overheid er niet alleen voor de “zwakkeren’ (het Amerikaanse, marginaliserende model), maar ook voor de middenklasse; een overheid die verbindt omdat iedereen eraan meebetaalt en iedereen ervan meegeniet.
Niet voor niets had ik het in de algemene beschouwingen al over de zorgzame samenleving (en niet meer over de participatiesamenleving:) waarin mensen naar elkaar omkijken, vrijwillig anderen helpen, zelf initiatieven ondernemen en samen met de overheid aan maatschappelijke doelen werken.
De participatiesamenleving bezorgen we dus terug bij de liberalen; misschien zit er nog wat statiegeld op het begrip? Bijzetten in het Rechtse Rariteitenkabinet tussen de nachtwakersstaat en de belastingverlaging in, graag. En we houden dus op met “mensen in hun kracht te zetten” die die kracht helemaal niet hebben!
De PvdA gaat voor het concept van de zeven zorgzekerheden. Hou de deur van het stadshuis in de gaten op 22 november zo rond het middag-uur.
