nedereindseweg; naast huisnummer 405 lokt een brugje naar een fiets- en voetpad. en daar moet u heel langzaam gaan. langzaam, omdat u anders het hek van de nieuwegeinse kruidentuin pardoes passeert. en dat is jammer, want de kruidentuin is een mooi oord om even tot rust te komen in deze ambitieuze stad. het enige wat herinnert aan de moderne tijd is het zachte geluid van de snelweg. ik heb geen verstand van planten en heb alleen groene vingers als ik probeer wat onkruid te verwijderen. ik heb me laten helpen door de ‘kruiden-plattegrond, die bij de ingang staat.
verdriet in de kruidentuin
zij zijn beperkt door pad en haag
van afstand zucht hij ‘kijk, daar is ze
ik heb haar lief, citroenmelisse’
en zij ziet hem haast net zo graag
maar leverbloem en pimpernel,
moerasspirea staan ertussen
voorkomen dat hij haar kan kussen
de mierikswortel plaagt ‘ik wel’
ach kruidentuin, zo vol verdriet!
hij vangt slechts af en toe haar geuren
als treurberk blijft hij verder treuren
hij wil haar wel maar kan haar niet
© ton de gruijter
