Recentelijk was er in een raadscommissie een aardige discussie over de Culturele Visie waarmee de gemeente bezig is. Dat was ook interessant als een voorbeeld van de gebruikelijk procedurele aanpak. Na het besluit om het Cultuurbeleid te herzien, wordt er een plannetje gemaakt over doelstelling en de uitvoering van het plan. Dat begint met het ontwikkelen van een VISIE. Om die te ontwikkelen is er eerst de vraagstelling wie het proces gaat aansturen en wie moet er allemaal meedoen aan de verschillende sessies die nodig zijn om ideeën te verkrijgen.

Vaak wordt er dan een bureau ingehuurd voor het definiëren van de doelen en de uitvoering van de aanpak. Dat bureau maakt een en ander dan lekker complex. Dat is noodzakelijk om het ontwikkelen van een echte visie interessant te maken en levert en passant de mogelijkheid op om een hogere rekening te schrijven. De verantwoordelijke beleidsambtenaar zorgt voor een medewerker uit de gemeentelijke staf voor het secretariaatswerk en het notuleren. Dat bespaart dan weer wat geld en wie schrijft die blijft. Vaak levert een goeie secretaris nog interessant commentaar, waarmee die beleidsambtenaar zijn of haar voordeel kan doen. Het in de juiste richting sturen van die discussies over die toekomstvisie is namelijk ingewikkelder dan u denkt.

Vervolgens komen de beroepsburgers. Dat zijn veelal dezelfde mensen. Ze zijn altijd actief in onze stad en in dat op zich zeer waardevol. Ze hebben, of denken dat te hebben, kennis van zaken. In ieder geval zijn ze altijd bereid om een mening te geven. Wat dat betreft lijken ze op politici. Daarnaast praten ook betrokken instanties mee. Dus wat betreft cultuur zijn er dan mensen van de Kom, van de bibliotheek, van muziek- en zangverenigingen, van samenwerkingsverbanden van schilders en beeldhouwers, van de sport en natuurlijk MOveactor. Met mijn excuses voor wie ik nog vergeten ben. Een enkele middenstander wordt ook nog betrokken wanneer het zo uit komt.

De gespreksleider moedigt iedereen aan om zonder terughoudendheid alle ideeën op tafel te gooien. Er is niemand verantwoordelijk, geld speelt schijnbaar geen rol en creativiteit is de bron van alle waarheid. Dat wordt allemaal keurig genotuleerd met vooral aandacht voor zaken die de chef van het beleid verwacht en wat minder aandacht voor zaken die niet zo goed passen.

Dan wordt een en ander uitgewerkt tot een rapport van minimaal ongeveer 30 pagina’s. Maar veel meer komt ook voor. Tenslotte moet een forse rekening gerechtvaardigd worden. En dan o wonder mag de Raad er in een commissie naar kijken. Dan blijkt dat er in feite geen of nauwelijks geld voor extra culturele ontwikkelingen beschikbaar is. Dat is jammer want het plan had Mercedes kwaliteit maar de middelen zijn niet voldoende om een tweedehands Golfje te kopen.

Mijn zorg is dan altijd waarom er niet vóóraf gekeken is naar de bedragen die wel beschikbaar zijn. Tenslotte is er heel veel energie gebruikt van alle belangstellenden die iets met Cultuur te maken (willen) hebben. Het bedenken van plannen met een klein budget, had de creativiteit zeker gestimuleerd. En misschien was de rekening ook minder groot geworden. Van te voren weten dat er niet veel geld beschikbaar is, helpt daarbij.

Mijn tweede zorg is dat we misschien helemaal niet wisten dat er maar zo weinig geld beschikbaar is. Dan kan je wel naar een prachtige plannen kijken maar dat is totaal onnodige verspilling van energie. Dat kan toch niet de bedoeling zijn bij het ontwikkelen van een visie waaruit het beleid moet ontstaan. De vraag is dus of het ambtelijk bekend was, of het college het wist en waarom het proces toch door gezet is.

Mijn derde zorg is dat we bezig zijn met ontwikkelen van meerdere visies tegelijk en dat de gemeente nu ook een reisgids naar de toekomst aan het ontwikkelen is. Het wordt dan ook een soort visie waaraan de hele stad mag meedoen. Ik ben benieuwd of het toekomstbeeld dat daar uit voort zou moeten komen, tenslotte betaalbaar zal zijn.

Ja de toekomst van Nieuwegein blijft spannend.