Het landelijke geharrewar rondom de provinciale verkiezingen leert ons dat we in Den Haag met van alles en nog wat bezig zijn. Daarbij wordt de Nederlander gewoon vergeten. Maar ja dat is ook moeilijk. Zoveel partijen en zoveel burgers, hoe houd je ze uit elkaar. Dat doen we dus niet. Dat kunnen we ook niet. Dus we leuteren in abstracte zinnen en geven gewoon telkens de anderen de schuld van de ellende. Zonder ooit een echte oplossing aan te dragen. Zo getraind is het duidelijk dat die paar partijen die aan de macht zijn ondertussen verleerd hebben om oplossingsgericht te denken. Men is verdedigingsgericht. Dus de economie doet het niet meer is de schuld van de economie en de economie doet het weer is te danken aan de politiek. Dat die ondertussen van alles doet om het de economie moeilijk te maken behoort niet tot de discussies achter de Hofvijver. Ja er wordt wat vaags gezegd over minder regels. Ondertussen veroorzaakt de politiek er steeds meer.
Op een heel ander niveau in Nieuwegein is het niet veel anders. We loven burgerinitiatieven, zijn gelukkig met betrokken burgers, slepen ze bij de haren in allerlei ronde tafelgesprekken en hebben ook een plan om onze mensen mee te laten praten over de toekomst van Nieuwegein. Zo praten we nu voor de zoveelste keer over ons park. De cultuur hebben we net achter de rug. We zitten middenin de processen rondom een woonvisie en beginnen aan woon zorg zones.
En daarnaast zijn we van plan te bouwen aan de randen van onze parken. Gaat het Helmkruid project vrolijk door ondanks 6000 handtekeningen tegen. Bezuinigen we ondanks grote behoefte aan sport en bewegen nu juist op de subsidies aan de sport. Amateurkunst verenigingen ooit geroemd om hun culturele en samenbindende waarden, worden eveneens gekort op hun subsidies.
Die discussie over de toekomst van Nieuwegein is dus nu al dichtgetimmerd vanwege een wereld vol projecten en bestaande en toekomstige reglementen om over de financiële positie van onze gemeente maar niet te spreken. Dat is niet verbazend en elders is het ook zo. Het geroemde Amersfoortse model waarbij een behoorlijk aantal burgers naar hartenlust mochten discussiëren leverde tenslotte op dat men meer groen wilde.
Dat lijkt niet onlogisch en is voor Nieuwegein, dat nog strakker omsloten wordt door autowegen en omvangrijke verkeersknooppunten dan Amersfoort, ook een zeer logische wens. Dat wordt nog versterkt door de wens van Nieuwegein om steeds meer te bouwen.
Het verschil tussen het Haagse gebeuren en de politiek in onze stad zou logischerwijs toch moeten zijn dat we dichter bij onze inwoners staan. Dat betekent dat we veel gemakkelijker rekening met ze kunnen houden. En dat we dus veel eenvoudigere doelstellingen kennen waar we gericht mee aan de slag kunnen gaan. Zo zijn daar wensen als van het park afblijven en er zeker niet gaan bouwen. Zorgen dat onze sport op niveau door blijft gaan.
Wanneer we gaan bouwen regelen dat de benodigde voorzieningen er ook snel komen.
Wanneer de inwoners inbreng hebben er gepast rekening mee houden en hun handtekeningen acties in de besluitvorming meenemen. Ook wanneer ze tegen een plan zijn.
Zorgen dat de democratie haar werk kan doen en dus die trechtermethode afzweren en breed gedragen steun zoeken. Dan zijn er rondom het Helmkruid geen tientallen vergaderingen nodig en kan naar twee keer overleg ons Park ook met rust gelaten worden.
En ruil die fractie discipline nu eens in voor echte discussies en zorg dat onze wethouders kunnen werken op het niveau van zaken die ons burgers aan gaan.
Zullen we daar nu eens echt een dialoog over voeren in de Raad!? Met een heleboel inwoners erbij? En dat op basis van eenvoudige en helder geschreven stukken? Waarin de echte doelstellingen van de plannen staan, afgezet tegen de mogelijkheden die er zijn?
Dan vinden we wel die weg naar de toekomst van Nieuwegein. En dat hoeft geen 60 000 euro te kosten.
