Ineens was het er. Ik had er eigenlijk niet meer op gerekend. Elke avond stond Peter Kuipers Munneke zich tijdens het NOS journaal een slag in de rondte te lullen. Zijn haar leek steeds rooier. Hij wilde wel, de lente ook, maar het weer werkte niet mee. Hij wilde ons er als kijker niet al te zeer mee vermoeien, maar er was sprake van een polaire stroming die ergens in de atmosfeer de boventoon voerde, waardoor wij tot diep in juni rekening moesten houden met vorst aan de grond en boven de grond zou het met de temperatuur ook hoegenaamd niets worden. Maar dat zei hij niet. Peter Kuipers Munneke is een mensen mens. En de regisseur is van de kijkcijfers.

Het was ongelooflijk. Het gebeurde echt. Het weer knapte op, de temperatuur steeg, ondanks Peter Kuipers Munneke. Hij wilde niets beloven, maar het zag er niet verkeerd uit.

Goed. Het was een graad of achttien en de zon scheen. De wind zat nog in de verkeerde hoek. Maar dat deed er niet toe. Vrouwen doken hun kledingkast in, schuimden de kasten uit van man en kinderen of zochten verwoed op zolders en vlieringen naar kleren die veel bloot laten zien. Heel Nieuwegein stond in de startblokken. De zon scheen. Je kon er niet vroeg genoeg bij zijn.

Ik wil het woord horde niet in de mond nemen. Dan zou ik overdrijven. Maar ik heb nog nooit op één dag zoveel Nieuwegeiners spontaan uit de kleren zien gaan. Omdat het met 20 graden ineens relatief zomers aanvoelde. Volgens Peter Kuipers Munnike kon dat ook best nog even standhouden. De wind zat inmiddels in de goede hoek.

Bloot. Nieuwegeiners zijn heel goed in bloot. Op het Stadsplein liepen de vrouwen massaal in pikante tanktopshirts en korte rokken. Een enkeling had zich gewaagd aan een broekrok, een dubieus kledingstuk dat geen enkele vrouw flatteert. Zo te zien waren de meeste vrouwen nog niet toegekomen aan het befaamde bikinidieet.

Mannen hullen zich bij temperaturen boven de 20 graden bij voorkeur in een buitenmodel korte broek, het liefst gecombineerd met bruine sandalen en witte sokken, een verschijnsel dat volgens mij omgekeerd evenredig is aan de liefde die de vrouw ten diepste voor de man voelt, de stakkers.

Echtgenoot T. weigert een korte broek te dragen. Ooit maakte ik een foto: T. in korte broek met licht afstaande broekspijpen met daaronder een stel iets te fors uitgevallen bergschoenen. Het ding is op mysterieuze wijze komen te verdwijnen.

En dan de zon. Gelukkig hebben wij een overheid die zich om zijn volk bekommert. We moesten ons goed insmeren. Het was op het nieuws. Onbeschermd kon je zomaar binnen het half uur ‘verbranden’. Ik blijf voorlopig binnen. Is wel zo fijn aan de ogen.