ik word altijd half nieuwsgierig, half wantrouwend als we in nederland de dingen niet meer bij de naam noemen. vooral bij onroerend goed. ik ben altijd bang dat er een opslag wordt meeberekend als woorden verbasterd worden, ouderwets aandoend of in andere talen worden aangegeven. zoals ‘hoogh, borch, en nu in nieuwegein ‘the edge’ terwijl we al het internationale cityplaza hadden én homeboxx(!). erger nog, de woontypes van ‘the edge’ heten ook nog eens ‘bungee’, ‘cliff’, ‘fresh’, ‘life’, ‘mystyle’, ‘peak’ en ‘vertex’. ik spreek geen oordeel uit over de woningen, en ik wens alle toekomstige bewoners veel plezier. ik werd getriggerd (verdraaid, wat zeg ik nu) door de naam.
the edge
hier aan de zoom, net aan de rand
hier bouwen we een laatste fort
maar het klinkt hier wel als buitenland
onze eigen taal schiet hier te kort
hier groeit ‘the edge’ als kloek signaal
‘u komt hier nu op ons terrein’
hier spreken we in tweede taal
‘beware! you’ll enter nieuwegein’
dit is de grens, de buitenkant
waar achter water, weg en wildernis
gescheiden zijn door stenen wand
en het binnen onze woonstee is
met ‘the edge’, de poort, een fort of wat
met wat bruggen en een sluis
bewaakt men stedeling en stad
‘this is home’, hier zijn wij thuis
© ton de gruijter
