het ziekenhuis en ik delen dezelfde voornaam, dat schept toch een band. het is ook een mooi ziekenhuis, ik bedoel, als je dan toch moet liggen, waarom dan niet daar? wat me wel opvalt, is het grote aantal (hoofd-) ingangen. net als ‘alle wegen leiden naar rome’. binnenkomen lukt hier wel. maar ondanks de geboden zorg wil je als het goed is zo snel mogelijk weer weg. antonius (sint antonius) is ook patroonheilige van onder andere verloren zaken. een knipoog naar mijn naamgenoot, naar wie het ziekenhuis alhier is vernoemd.
st. antonius ziekenhuis
aan alle kanten stroomt men in
maar niemand komt er met plezier
de witte meesters helen hier
dus komt men, maar met tegenzin
verplegers doen hier vliegensvlug
een hechting die een wonde sluit
verbanden op gekwetste huid
en ieder wil naar huis terug
want hier is niets wat écht verbindt.
zo klinkt een wens, haast als gezang:
‘antonius, mijn beste vrind
ik ben hier denk ik al te lang
dus zorg dat ik het bordje vind
en wijs mij naar de hoofduitgang’
© ton de gruijter
