Sinds een half jaar zit mijn hondje Kas op de training Gehoorzame Huishond van de Dierenbescherming. Niet dat Kas zijn commando’s niet kent, hoor, die kent hij perfect! Al van pups af aan hebben we die (samen met hond Ben) intensief geoefend, thuis en onderweg, in woord en gebaar. Dus daarvoor hoeft onze Kas niet naar training. Nee, het probleem zit ‘m er meer in of-ie vandaag wil doen wat ík wil.
Toen hij nog maar een klein pupje was, leverde dat geen probleem op. Hij was zo angstig voor de grote, boze buitenwereld dat luisteren naar het vrouwtje en je verschuilen achter Mijn Grote Vriend Ben wel zo veilig was. Toen hij in de puberteit kwam, ontdekte hij – net zoals mensenpubers – dat je een eigen wil kan hebben en lekker je neus ophalen voor het vrouwtje. Nu is Kas twee jaar en, alhoewel nog steeds wat angstig, eigenwijs genoeg om te denken dat hij het beter weet dan het vrouwtje. En daarom trainen we om de band te versterken en hem te leren dat het veel leuker is iets samen te doen dan eigenwijs te zijn.
In het begin vond hij het trainen afschuwelijk. Helemaal alleen zonder Mijn Grote Vriend Ben op een vreemde plek met allemaal vreemde honden. En dan moet je ook nog allerlei stomme opdrachten, zoals op de grond liggen, doen! Met de staart tussen de benen en veel lijdzaam verzet deed hij wat hij moest doen, maar meer ook niet. Totdat hij er een keer genoeg van had: Kas ging op zijn zij liggen en stond niet meer op. Zo van: ‘ik weet niet wat jij doet, ga vooral lekker zelf trainen, maar ik doe niet meer mee.’
Met de trainers hebben we voor Kas een apart programma bedacht met veel spelletjes. Met als doel dat hij zich bij de training prettiger zou gaan voelen. Dat werkte uitstekend. Daarna bouwden we uit: een minuutje meedoen, een spelletje, vijf minuten meedoen, een spelletje. We zijn nu zover dat hij het grootste deel van de training meedoet en het zelfs leuk vindt. Totdat Sinterklaas kwam….
Eerst hebben we leuke behendigheidsspelletjes gedaan tot het de beurt van Kas was om bij Sint te komen. Aaarghhh, wat een enge man, die Sint! Een knalrode wapperende mantel, een raar hoofddeksel en zo’n idiote baard. Ik zag dat hij wel nieuwsgierig was, hij blafte en gromde niet, maar dichterbij komen was toch een te grote stap. Maar ja, hij moest laten zien dat hij Sint onbekommerd kon naderen of kon negeren, anders kreeg hij geen cadeautje. Toen iedereen weg was en Sint aanstalten maakte om te vertrekken, mocht Kas het nog eens proberen. Van een afstandje heeft hij Sint ernstig bestudeerd. En zo heeft Kas dan toch nog zijn cadeautje gekregen.