Stel je voor: een wit vierkant tafeltje met acht boeken erop, een rode stoel, en dat vlak bij de ingang van Bruna op het Muntplein. Er stond een frisse wind, die een weg zocht naar binnen. Ik wilde eerst nog mijn jas aanhouden, maar dat staat niet echt uitnodigend. Daar zat ik dan, klaar om te signeren.
De klanten liepen af en aan. Na een half uur begreep ik wat zo’n tafeltje met een stapeltje boeken en een onbekende vrouw erachter teweegbrengt. Ongemak. Ik was een niet te vermijden obstakel, een sociale sta-in-de-weg. Sommige klanten liepen, met de blik op oneindig, pal voor mij langs naar de postdesk: zij hadden een doel!
Sommige klanten passeerden mijn tafeltje met een glimlach, een korte groet, een knikje dat verontschuldigend oogde of domweg starend naar een verder weg liggend object dat zich aan mijn waarneming onttrok. Een enkeling wierp in het voorbijgaan een steelse blik op de boeken.
Na drie kwartier meldde zich een oudere vrouw met kort steil haar en een ruimvallend wit regenjack zich bij mijn tafeltje. Ze vond het sneu dat ik daar zo alleen zat. Ze kwam me gezelschap houden. Ze pakte een boek op, las de achterzijde, legde het boek neer en zei: ‘ik hou niet van lezen, ik heb er de rust niet voor, gek hé?’ Haar dochter hield wel van lezen, die kon ze even bellen, misschien wilde die het boek hebben, maar ja, die kende mij natuurlijk niet.’
De eerste aan wie ik een boek verkocht, was aan mijn buurvrouw. Dus het kon wél. Ik verveelde me overigens geen moment. Een wat smoezelige man in een grijze regenjas kwam maar liefst drie keer grimassend langs, en telkens voor wéér een serie krasloten. Een meisje van een jaar of twintig was met haar moeder, ze keek naar mijn boek, zelf las ze het liefst kinderboeken zei ze.
Er schuifelde een oude vrouw met een verward kapsel, een royale zwarte jas met kapotte knopen, rode sneakers en een rollator naar binnen. Ze wilde een postzegel voor op het pakketje, maar ze had geen saldo op haar betaalkaart. De onderhandelingen over het onbetaald afleveren van het pakketje en het dinsdag terugkomen om het geld te brengen namen geruime tijd in beslag. Het meisje achter de balie beschikte over een jaloersmakend geduld.
En toen, in een kwartier tijd, heb ik zomaar drie boeken gesigneerd. Voor drie echtparen. Vlak voor ik opstapte, kwam er een Indische vrouw naar me toe. Ze pakte een boek, las de achterkant en zei: ‘ik herken het’. Of ik het voor haar wilde signeren.
Het was een prachtige dag. ‘s Morgens een lovende recensie in de NRC en daarna gewoon weer met de beide voeten op de grond in de Bruna. Zaterdag de 23e heb ik ’s middags weer een signeersessie, dan bij de Bruna op City Plaza. U bent van harte welkom.
