Schrijfster Heleen van den Hoven woont al ruim dertig jaar in Nieuwegein. Onlangs kwam haar derde boek Het Tango algoritme uit. Toen haar kinderen nog klein waren, schreef Heleen De Troonladder en Losse tanden, enkele kinderboeken die spelen in de wijk Zuilenstein. Deze boeken zijn via onze webshop te koop.

Voor de lezers van De Digitale Stad Nieuwegein tekent ze wekelijks haar spinsels op met haar schrijverspen. Deze week: ‘Durf te vragen.’

Heleen van den Hoven: ‘Een deel van het werk van een schrijver is wat we graag ‘research’ noemen, en wat soms niet meer betekent dan jezelf inlezen in een onderwerp. Een enkele keer is dat genoeg, maar vaak heb je daarnaast specialisten of ervaringsdeskundigen nodig.’

‘Waar het schrijven zelf een heerlijke teruggetrokken bezigheid is, een soort legitieme zelfisolatie, voor research buitenshuis moet ook deze introvert de deur uit. Zoeken in een steeds groter netwerk, adressen achterhalen van mensen die interessante rapporten schrijven, websites bezoeken, allemaal middelen om namen en adressen te achterhalen van personen die kunnen helpen. En dan mails sturen of – een extra drempel over – de telefoon pakken en bellen. Gemakkelijk vind ik dat niet, zomaar binnenvallen in andermans situatie, een onbekende met een vraag. Misschien komt het omdat ik zelf ook niet graag gestoord word als ik schrijf, maar om iemand op te bellen moet ik echt een drempel over.’

‘Gelukkig heb ik drie thrillers op mijn naam staan, dat zet de deur wel op een kier. En gelukkig praten veel mensen graag over hun werk. Per slot van rekening vraag ik niet om bedrijfsgeheimen. Althans, niet direct. Het fysiek kennismaken is ook wel spannend, maar op een leuke manier. Als technisch schrijver heb ik twintig jaar geleden veel specialisten moeten bevragen, en daarbij heb ik wel geleerd dat domme vragen niet bestaan. Bovendien was het wanneer je technische mannen spreekt (99% van de bouwers of programmeurs was man) een voordeel dat ik een vrouw ben. Mannen leggen extra goed uit aan vrouwen. Als schrijver gaan mijn vragenlijsten tegenwoordig wel wat verder. Ik hoef niet per se te weten wat er in een apparaat gebeurt wanneer je op een knop drukt, maar wil wel weten of het geluid maakt.’

‘Enfin na een drukke researchweek heb ik nu allerlei afspraken staan, zoals met een boswachter en een wateronderzoeker. Voor mijn boek mis ik nu nog een bron, die ik moeilijk om hulp durf te vragen. Ik zou graag met een dove of slechthorende vrouw praten, iemand die gebarentaal kent, maar ik vind dat tegelijkertijd nogal een groot ding. Naast de normale gêne speelt ook mijn twijfel mee. Kan ik realistisch schrijven over een handicap, zonder op het sentiment te spelen? Ik twijfel, mijn zoektocht naar informatie is nog lang niet klaar.’

‘Kortom, deze week heb ik heel wat bereikt, ben ik enkele drempels overgestapt, en heb ik nog geen woord geschreven.’