Schrijfster Heleen van den Hoven woont al ruim dertig jaar in Nieuwegein. Onlangs kwam haar derde boek Het Tango algoritme uit. Toen haar kinderen nog klein waren, schreef Heleen De Troonladder en Losse tanden, enkele kinderboeken die spelen in de wijk Zuilenstein. Deze boeken zijn via onze webshop te koop. Voor de lezers van De Digitale Stad Nieuwegein tekent ze wekelijks haar spinsels op met haar schrijverspen. Deze week: ‘Sinterklaas kwam een beetje laat dit jaar.’
Heleen: ‘Sinterklaas kwam laat dit jaar. Eigenlijk is hij in ons huis nog niet eens weg, want door verschuivende corona-agenda’s moeten we zijn feest nog vieren. De sfeer van winkelen, chocoladeletters en strooigoed is me voorbijgegaan. Ik kocht mijn cadeaus online, en al is het arriveren van pakjes de meeste jaren een aanduiding dat de feestmaand is begonnen, sinds Corona is het een algemeen voorkomend fenomeen geworden.’
‘Wat ik van sinterklaas meekreeg, is wat vage protesten, een halfslachtige aankomst en de gedachte ‘Hemel, hoe krijg ik alles klaar?’ En dan dacht ik eerlijk gezegd niet aan de voorbereidingen voor het feest, maar aan mijn manuscript dat in zijn laatste fase zit, en me veel hoofdbrekens kost. De goede man was al bijna het land uit voordat ik het in de gaten had. Ik dacht zelfs al aan een kerstboom zetten.’
‘Toen liep ik afgelopen zaterdag in het centrum van Nieuwegein. We waren laat voor onze doen, de parkeergarage was bijna vol en overal liepen diep gebogen mensen met hun gedachten bij de verlanglijsten en boodschappen en de vraag of het droog zou blijven tot ze thuis waren. Het bleef niet droog. Binnen in City Plaza was het nog drukker. Er stond een rij vlak bij de ingang. Haastig passeerde ik de stellage waar kinderen met een roetpiet op de foto konden. O, een Piet, dacht ik, en weg waren we alweer, op weg naar de markt.’
‘Even naar de visboer, de slager en dan de groenteboer waar we altijd een praatje maken sinds mijn dochter daar vaak achter de kraam hielp. Gelukkig hield het zeildoek van Van Hezik de meeste regen tegen. Bijna klaar, dacht ik. Bijna thuis.’
‘En toen gebeurde het. Levende muziek stroomde over de markt, de klanken van koperblazers, een grote trom, een trommeltje. Ergens op de markt speelde een groep een sinterklaasliedje en ineens sprong mijn hart open alsof ik een kind was en de goedheiligman elk moment kon komen opdagen.’
‘Dat is die geweldige slagwerker van dat dweilorkest,’ zei mijn man. Sinds we De Batenbouwers tegenkwamen in Vianen is hij fan, speciaal van de slagwerker die ziel geeft aan het ritme. Maar het koper dat we hoorden was ook niet mis.’
‘Met onze tassen vol appels en wortelen gingen we op zoek naar de bron van het geluid. We vonden hen onder het afdak van het stadhuis. Een klein ensemble van het dweilorkest dat niet zomaar liedjes speelt, maar muziek maakt. Muziek die me meevoerde van een kil verregend plein naar de warme verwachting van mijn kinderjaren. Ik hoop dat de herinnering me helpt bij het schrijven van de gedichten.’