Schrijfster Heleen van den Hoven woont al ruim dertig jaar in Nieuwegein. Onlangs kwam haar derde boek Het Tango algoritme uit. Toen haar kinderen nog klein waren, schreef Heleen De Troonladder en Losse tanden, enkele kinderboeken die spelen in de wijk Zuilenstein. Deze boeken zijn via onze webshop te koop. Voor de lezers van De Digitale Stad Nieuwegein tekent ze wekelijks haar spinsels op met haar schrijverspen. Deze week: ‘De PEN.’
Heleen: ‘Heb je dat ook wel eens, zo’n pen die ineens stukken overslaat? En dan doe je het over, maar het wordt nooit meer zo netjes. Daar heb ik een beetje last van. Mijn pen hapert. Misschien omdat ik niet mag toegeven aan de flow, en gewoon maar lekker doorschrijven. Nee, met flow alleen schrijf je geen thriller. Er moet spanning ingebouwd, de feiten moeten kloppen en de zieleroerselen van de hoofdpersoon kunnen wel even wachten. Daarnaast schrijf ik een kort verhaal dat maar niet kort wil blijven. Mijn fantasie gaat ermee op de loop, en dat is niet handig wanneer je maar 7500 woorden mag gebruiken. De deadline, ik schrijf het voor een wedstrijd, komt akelig snel dichterbij.’
‘De agenda raakt vol. En als dat gebeurt, raakt mijn pen leeg, ook al zijn het veelal leuke dingen die erin staan. Eindelijk kan ik weer vrijuit andere auteurs ontmoeten, in de bieb, op een auteursmeeting bij de uitgever en op een bijeenkomst van de Online Schrijversschool waar ik dit jaar als docent ben begonnen. Het is altijd gezellig – schrijvers zijn ook maar gewone mensen – om te praten over plannen, problemen, schrijven, het leven. Maar agenda’s en schrijven gaan bij mij niet goed samen. De gedachten ‘hoe laat moet ik weg?’ of ‘vergeet ik niets’ storen me meer naarmate de agenda volstroomt. En dan hapert de pen.’
‘Tijd dus om een paar deadlines te versoepelen en tegelijkertijd mijn lezers bij Pen.nl de mogelijkheid te geven ook wat meer schrijvers te ontmoeten. Ik stuur vandaag uitnodigingen aan diverse Nieuwegeinse schrijvers om eens van zich te laten horen. Ik weet toevallig dat Anke Verbraak en Judith de Laat allebei een nieuw boekcontract hebben getekend. Dus vraag ik me af waarover ze gaan schrijven en of ze het makkelijker of moeilijker vinden, zo’n tweede boek. Ook ben ik benieuwd naar Liz Ditters, die gedichten schrijft waarvan je vanzelf gaat lachen, en bovendien prachtige kunst maakt. Misschien volgen er komende weken nog wat meer, want er is talent genoeg in Nieuwegein.’
‘Vraag je je af waarom ik nog aan wedstrijden meedoe? Het antwoord is een simpele. Een reden om te schrijven voor wedstrijden is dat mijn uitgever alleen thrillers uitgeeft, in allerlei soorten en maten, dat wel, maar voor fantasy, jeugdboeken of avonturenromans moet ik op zoek naar andere uitgevers. Door een wedstrijd vond ik mijn eerste uitgever, nu ben ik op zoek naar een tweede. En: wedstrijden zijn leuk! Vaak geniet ik van de deadline en de restrictie van het aantal woorden. De deadline is een enorme stok achter de deur, het aantal woorden zorgt voor een betere focus op de tekst. Dat genieten duurt meestal totdat de limiet van tijd en woorden in zicht komt. Daarna kan het twee kanten uitgaan: een geweldig verhaal, of een onafgemaakt onding dat in de digitale prullenmand terechtkomt.’
‘Enfin, de deadline voor dit stukje heb ik inmiddels aardig opgerekt. Vergeef me maar, Martin Reijmerink, dat ik het werk aan pen.nl daarmee een stukje lastiger maak.’
