Schrijfster Heleen van den Hoven woont al ruim dertig jaar in Nieuwegein. Onlangs kwam haar derde boek Het Tango algoritme uit. Toen haar kinderen nog klein waren, schreef Heleen De Troonladder en Losse tanden, enkele kinderboeken die spelen in de wijk Zuilenstein. Deze boeken zijn via onze webshop te koop. Voor de lezers van De Digitale Stad Nieuwegein tekent ze wekelijks haar spinsels op met haar schrijverspen. Deze week: ‘Bomen over zee.’
Heleen: ‘Een week lang was ik in Zeeland. Ik liep en fietste door onvermoed mooie oude straatjes en liet me verrassen door historische binnensteden. Over de Westerschelde zag ik grote schepen varen en ik vroeg me af waar ze heen zouden gaan of waar ze vandaan kwamen. De zon ging onder achter de horizon en ik dacht even aan helemaal niets. We fietsten tegen de wind over de dijk van Westkapelle naar Domburg en ik voelde me heel stoer. Ook maakten we enkele vaartochten, over de Oosterschelde, het Veerse Meer en de grachten van Middelburg. Er was zee, wind, gezelschap en ’s avonds waren er sterren. Zelfs de Melkweg was te zien.’
Eenmaal thuis probeer ik een verhaal op te zetten. Ik verwacht dat het over de zee zal gaan, de kust. Maar nee hoor. De lastige hoofdpersoon wil halverwege van een zeventienjarige in een volwassen kerel veranderen, en die kerel heeft zo zijn eigen ideeën. Hij wil geen zee, maar bomen. Oké, in mijn hoofd beginnen er diverse verhalen door elkaar te lopen. Ik weet niet waar de eigen wil van fictieve personen vandaan komt. Komt het door de bomen van Rijnhuizen die ik gemist heb?’
‘Bomen hebben hun eigen verhalen. Hun wortels staan in het verleden. Hun aanwezigheid geeft ons zuurstof en schaduw. Ze zijn zo vaak het decor van gebeurtenissen. Ze tekenen het voorbijgaan van de seizoenen. En ze communiceren zelfs met elkaar, niet met bladergeritsel dat als fluisteren klinkt, maar door een ingewikkeld stelsel van wortels en schimmels in de grond. Ik moet bekennen, ik ben altijd al een dendrofiel geweest, een bomenliefhebber. En ik heb onlangs voor mijn nieuwe thriller een gesprek gehad met een boswachter. Dus schrijf ik maar wat mijn ziel me ingeeft, ook al is dat bij monde van een eigenzinnig hoofdpersoon.’
‘De zee begint steeds meer te wijken, wanneer mijn agenda vol raakt met afspraken. Het najaar komt eraan, muziekrepetities beginnen, en na een lang stil jaar begint ook mijn lespraktijk vorm te krijgen. Sinds deze maand ben ik officieel schrijfdocent bij de Online Schrijfschool van Marelle Boersma. Daarmee heb ik ineens een nieuwe uitlaatklep voor mijn schrijfenthousiasme en kan ik weer af en toe de juf in mezelf naar buiten laten. Bovendien groeit met elke stap in mijn schrijverscarrière mijn netwerk van collega’s en liefhebbers.’
‘Over schrijfles gesproken, heb je al in de agenda van De tweede verdieping gekeken? Daar zijn ook weer mooie workshops te vinden! Dichten met Ingmar Heytze, Schrijven met Manon Uphoff… En dan ben ik zelf aan het nadenken over een schrijfworkshop bij kasteel Rijnhuizen. Er is gewoon te weinig tijd in de week om alles te kunnen doen. Het wordt een druk najaar, misschien moet ik alvast maar weer een weekje zee gaan plannen.’
‘Overigens viel het me zojuist op dat de tekstwagens bij tramhalte Zuilenstein zijn verdwenen. Niets herinnert ons er meer aan dat de tram vanaf 3 januari weer gaat rijden. Zou dat een resultaat zijn van een eerder artikel, of was iemand zijn tekstwagens kwijt?’