Schrijfster Heleen van den Hoven woont al ruim dertig jaar in Nieuwegein. Onlangs kwam haar derde boek Het Tango algoritme uit. Toen haar kinderen nog klein waren, schreef Heleen De Troonladder en Losse tanden, enkele kinderboeken die spelen in de wijk Zuilenstein. Deze boeken zijn via onze webshop te koop.
Voor de lezers van De Digitale Stad Nieuwegein tekent ze wekelijks haar spinsels op met haar schrijverspen. Deze week: ‘Mysteries.’
Heleen: ‘Deze week bekeek ik kasteel Rijnhuizen eens met andere ogen. Het kroos dat de vaart achter het tuinhuisje bedekte is grotendeels verdwenen en bij het zien van het heldere water dat het groene tapijt verborgen hield, vroeg ik me af wat er nog meer onder de bodem sluimerde
‘Het komt misschien doordat ik de afgelopen dagen probeer om het werk aan een realistische thriller te combineren met een fantasy-verhaal voor een wedstrijd. Vaak begin ik ’s ochtends met het schrijven van een nieuw thrillerhoofdstuk. Daarna is het tijd voor ontspanning en klusjes en dan kan ik overstappen op pure fantasie. Het is een combinatie die voor mij werkt.’
‘Bij kasteel Rijnhuizen vervagen echter de grenzen. Ik denk dat het door de bomen komt, oeroude en voor een deel exotische bomen, met wortels die diep in de aarde reiken. Mijn research-hoofd vertelt me dat er wetenschappelijke onderzoeken zijn geweest over hoe bomen met elkaar communiceren. Schimmels in de aarde, ontelbare mechanismen die informatie geven over mogelijke gevaren zoals ziektes en droogte. Maar mijn dromerige geest ziet gerimpelde stammen met knoesten als ogen, knokige armen en verraderlijke wortels.’
‘Elke keer lijk ik weer iets nieuws te ontdekken in het park. Een boom die me eerder niet opviel en waarvan ik de naam niet ken. Anderen zijn inmiddels oude bekenden. Een van mijn favorieten is een tamme kastanje met een holte in zijn knoestige stam waar zo een kobold zou kunnen wonen.’
‘En dan is er het kasteel. Een sprookje waard, dat gebouw alleen al, in het midden van een gracht. De enige toegang is een brug die over drie stenen bogen naar de hoofdingang leidt. Die brug, daar is wat mee, het is een brug met niveaus. Je ziet het eigenlijk niet wanneer je tussen de koetshuizen aan komt lopen, dan zie je alleen de traptreden omhoog naar de brug en met een beetje geluk de kasteelheer voor de deur. Pas wanneer je opzij loopt, zie je de smalle trap die naast de brug omlaag leidt. Verborgen tussen de drie bogen ligt een tweede brugdek, waarover je de onderste verdieping van het kasteel kunt bereiken. De dienstingang, zeg maar, voor het personeel. Zo luidt althans het officiële verhaal.’
‘Maar de oplettende kijker (lees: schrijver) ziet meer. Waarom hebben alle onderste ramen tralies? Kijk, zoiets zet mij aan het denken. Oude bomen vol geheimen, en dan dat door water omringde kasteel, en ramen met tralies.’
‘Vroeger zaten in dat kasteel theoretisch natuurkundigen na te denken over ‘materie’. Mijn oom Piet werkte er ook. Fundamenteel Onderzoek der Materie, heette het instituut. Nu heb ik enige ervaring met theoretisch natuurkundigen en ik kan u vertellen dat dat geen doorsnee mensen zijn. Aparte types, stuk voor stuk. Ik zie voor me hoe zij achter de hoge ramen nadachten over de mysteries van materie, terwijl het vuur in de openhaard brandde en de schoorsteen rookte.’
Het woord magiër springt in mijn geest. En ik vraag me af wat er onderin het kasteel gebeurde, achter de tralies.’
‘Zodra ik het weet, hoort u het ook.’
