Schrijfster Heleen van den Hoven woont al ruim dertig jaar in Nieuwegein. Onlangs kwam haar derde boek Het Tango algoritme uit. Toen haar kinderen nog klein waren, schreef Heleen De Troonladder en Losse tanden, enkele kinderboeken die spelen in de wijk Zuilenstein. Deze boeken zijn via onze webshop te koop.
Voor de lezers van De Digitale Stad Nieuwegein tekent ze wekelijks haar spinsels op met haar schrijverspen. Deze week: ‘Dwaalwegen.’
Heleen: ‘Op zondag bekijk ik mijn werk voor de komende week en besluit ik dit keer eens op tijd met mijn column te beginnen, zodat ik hem zonder haastwerk uiterlijk woensdagmiddag in kan leveren. Dat wordt dan naast het vaststellen van de structuur voor mijn nieuwe thriller en daaraan verder schrijven mijn agenda voor de komende week. De structuur van een boek hoeft niet altijd de chronologische verhaallijn te zijn en ik ben zoekende naar een manier om de gebeurtenissen die niet direct met de hoofdpersonen te maken hebben op een vloeiende manier te vertellen. Ik heb het me niet gemakkelijk gemaakt, omdat ik me in de hoofden van technici en chemisch analisten moet verplaatsen en er zijn alinea’s waarbij ik in elke zin wel een research-rapport moet opzoeken voor de juiste woorden.’
‘Daarnaast kriebelt er iets, en dat komt door een artikel op Hebban over de Harland wedstrijd, een schrijfwedstrijd voor fantasy-verhalen. Vorige week sprak ik erover met mijn vriendin en reikte ze me een idee aan dat in mijn hoofd langzaam vorm krijgt. Ik bedenk dat ik nog ergens een begin van een verhaal heb geschreven dat daar prima bij zou passen. Even teruglezen. Had ik daar toen ook niet al andere zaken voor opgezocht op internet? Ik heb ze niet bewaard, maar een paar zoektermen en Google levert me precies wat ik wil. Ja, daar kan ik wat mee.’
‘Terug naar de thriller. De keuze voor een alwetende verteller geeft me de vrijheid die ik nodig heb en een verbindende stem in het ingewikkelde weefsel van mijn manuscript. Hoe klinkt die stem? Ik typ een paar stukken en het lijkt te werken. Probleem is wel dat ik niet zo alwetend ben als mijn verteller, ik lees meer dan ik schrijf. De dinsdag verstrijkt en ik bedenkt dat ik alleen woensdagmiddag nog heb voor mijn SchrijversPen, want op woensdagochtend wandel ik in het bos, waar ik vaak inspiratie opdoe. Ik besluit een stuk te schrijven over honderdjarige bomen.’
‘Omdat ik als schrijfdocent ga meewerken met de Online Schrijfschool, zoek ik in de tussentijd mijn diploma als tweedegraads docent. Helaas moet ik constateren dat mijn zolder de staat vertoont van een thriller in wording, met een hoop losse endjes en zonder alwetende verteller.”
”Onverwacht lunch ik na mijn boswandeling alleen met mijn zoon, een fan van fantasy. Ik vertel over mijn idee voor de Harland wedstrijd en hij noemt meteen een aantal dingen die ik gebruiken kan. Snel zoek ik ze die middag op. Het is heerlijk wanneer zoiets begint te stromen, ook al is de deadline pas eind oktober.’
‘Maar dan is het al woensdagavond en realiseer ik me dat ik in deze week van hak op de tak, van nadenken en van puzzelen, de deadline voor SchrijversPen heb laten verstrijken. Het verhaal over bomen houdt u dus nog tegoed.’
