meestal passeer je een brug, door er langs of, beter nog, er over heen te rijden. dat komt omdat het leven tijd geeft en haast vraagt in een ongelijke balans. ik sta graag stil bij bruggen, even het water proeven, zeg maar. een mooie plek is de rijnhuizerbrug, met de rug naar het fort en de blik naar de nicolaaskerk. omdat dit telt als buitenactiviteit, is het aan te bevelen het met mooi weer te doen, maar aan te bevelen is het.
rijnhuizerbrug
’t is met wat wind in het haar
’t is met wat zon in de rug
hier laat ‘wat moet’ me met rust
op de rijnhuizerbrug
want de stroom laat me zien
hoe zij boten hier draagt
en de kerk heeft een spits
die een engel bevraagt
’t is een vlag, een terras
met de naam van goed bier
en een man op de kant
vist hier voor plezier
ga hier maar eens staan
en voel; zwaar wordt hier licht
dat is de magie
van dit dorpsgezicht
© ton de gruijter
