Eerder deze dag brachten wij het nieuws naar buiten over het vertrek van GroenLinkser Manuel Sewgobind. Naar aanleiding van onze berichtgeving laat hij weten:
‘Verbazing of verbijstering kan zich openbaren in menselijke verhoudingen waarin verschillen optreden ( goed dat die er zijn !), en dus aanvaardbaar, maar wanneer die manifest zijn in je nabije omgeving die een loopje neemt met (afgesproken) waardevolle principes, komt het bloed in een stroomversnelling. Verbijstering vertaalt zich in ontnuchtering. Uiteraard, politieke deelnemers hebben niet het eeuwige leven, maar als bij de kandidaatstelling juist die argumentatie wordt gebruikt die ontgoocheling bekrachtigt, ontstaat twijfel over de ware bedoelingen. Dan is niet de plek op de lijst relevant, maar de (zeer opvallende en niet-originele) overwegingen sec.’
‘Naar nu blijkt is ook (althans de Nieuwegeinse en huidige) GroenLinks niet een partij die legitimiteit wilt ontlenen aan democratische procedures en principes, evenmin aan maatschappelijk aanvaardbare beginselen en merites. Ook een progressieve partij kan last hebben van mastodonte normen, die bovenal waarheden hanteert, waarheden die in de afgelopen twee jaren geen ruimte kregen om langs te komen. Is er in korte tijd ergens eelt op gegroeid ?
Hoe dan ook: bij een koerswijziging (wat objectiveerbaar is) binnen een partij verlang je enige consensus of speaking terms, en als dit moeizaam verloopt, dan is dat het begrijpelijke argument om verschillen te duiden. Kies je echter voor “gezochte” argumentatie, dan is de boodschap helder: samenwerking niet gewenst. Exit voor degene met een afwijkende visie.’
Volgens Manuel Sewgobind staan ‘beren’ op de politieke agenda voor de komende jaren. Deze zal hij op afstand volgen. Hij had zich alles anders voorgesteld, met eerlijke strijd en scherpte, los van persoonlijke drijfveren of agenda, met focus op inwoners die het zwaar zullen krijgen, als aangever van alternatieven. Sewgobind: ‘Het zij zo. Misschien tot weerziens, of misschien ook niet.’
