Pronto soccorso, Ospedale

Ik had het even druk, wist niet zo 1, 2, 3 een leuk onderwerp zonder in herhaling te vallen en toen …………………………. viel ik. Nu kun je vallen van twee meter hoogte, en weer opstaan en verder gaan, maar ik zakte/zwikte eigenlijk van één pietluttig traptreetje in de tuin. Dat was het begin van een vijf daagse ervaring met één van de Italiaanse ziekenhuizen.
Er was ons verteld, dat het ziekenhuis in Acqui Terme zacht uitgedrukt niet zo goed bekend staat, maar ik vond dat we geen andere keuze hadden. In de eerste instantie dacht ik dat ik gewoon kon lopen, beetje geschrokken van het zwikken maar toen ik eenmaal op mijn voet steunde, voelde ik verschillende botjes over –en langs elkaar heen glijden. Een heel vreemd gevoel, eigenlijk niet echt pijnlijk maar ik wist dat het fout zat en toen werd die voet nog eens verschrikkelijk dik … niet normaal meer, formaat olifant. De auto stond ver weg had ik al gezien, Mario in paniek en ik werd alleen maar duizelig. Toch zo helder gebleven om in de auto te komen, gelukkig hebben we een personenbus met de stoelen naar elkaar toe, dus ik kon met mijn voet omhoog vervoerd worden. Maar de dieseltank was bijna leeg, dus eerst nog even tanken.De pijn was redelijk draaglijk, alleen bochten en bobbels in de weg waren niet fijn. Eenmaal bij de pronto soccorso (eerste hulp) een rolstoel geregeld en toen begon mijn logeerpartijtje. Omdat ik volgens de zuster de enige patiënt was, gaf dat ons hoop en dachten we heel even: gipsje en naar huis. Nee dus, toch nog twee uur wachten op enig teken van leven van het personeel. Eindelijk werden er foto’s gemaakt en toen…..wachten, zeker één uur. Maar toen begon de ellende, ik moest maar een nachtje blijven van de betreffende orthopeed was er niet, dus been/voet gefixeerd en proberen te slapen.Nu heb ik geen ervaring met Nederlandse ziekenhuizen, maar ik dacht dat de avond en nacht zo rustig mogelijk horen te verlopen. Nou, ik zal je vertellen dat ik aardig wat conversaties heb kunnen volgen van de nachtdienst, de t.v. stond loeihard, deuren vallen met een klap dicht, al het nachtpersoneel rookt en mijn kamergenoot snurkte als een elektrische zaag, de alarmknopjes gaven hele harde signalen en bleven vaak hangen. En ik had pijn dus ik druk voorzichtig ook maar eens op mijn paniek knopje, en ja hoor, hij deed het.Een nachtbroeder boog zich over me en ik dacht werkelijk dat ik met mijn neus in een asbak zat. Gatver….vies was dat. Ik kreeg wel een infuus, maar ben nog uren misselijk geweest, de pijn werd minder. De volgende dag kwam de echte orthopeed, bekeek de foto’s en zei: opereren, nu of woensdag. Ik zei : nu……hij keek me een beetje vreemd aan en ging personeel regelen, onder andere een anesthesist (vergeef me de spelfouten). Om half drie werd ik geopereerd met als verdoving een ruggenprik.Het ging best goed dankzij een drankje dat mij in een soort roes bracht had ik geen pijn van die prik en ik vond alles best. Om half vijf weer op zaal, geen pijn dus ik dacht dat ik het gehad had. Maar die nacht ging de narcose uitwerken en toen was ik toch wel erg blij dat er af en toe een “asbak” kwam om mijn infuusje te vullen. En ook aan de geur van tabak ga je wennen hoor. Alleen toen mijn kamergenoot het presteerde om in de aangrenzende badkamer te roken heb ik even mijn mond open getrokken.Ik ben zelf een ex-roker maar in een ziekenhuis en dan nog op je eigen kamer. Maar goed, ze hebben dus een pin en drie schroeven in mijn enkel gezet via de achter kant en die moeten er ook weer uit. Lekker laten zitten, probeer ik nog maar nee….ik moet nog een keer onder het mes. Ik heb nu een mooie ladder van 12 cm in mijn achteronderbeen, onderkuit of hoe je dat ook noemt. Maandag ochtend is er weer een foto gemaakt, alles zag er goed uit gelukkig en toen weer wachten tot het voorlopig definitieve gips gezet zou worden. Dit gebeurde gelukkig vroeg in de middag. Mijn voet moest nog wel even in goede positie gebracht worden, pijnlijk. En toen vond de arts het toch beter om nog een nachtje te blijven. Dat heb ik maar gedaan, nog even genoten van het nachtelijk leven in een Italiaans ziekenhuis. En toen was het dinsdag, ik mocht naar huis dus snel (lees: stuntelig) aankleden en netjes in mijn rolstoeltje wachten……….tot het 11 uur was en toen kwam er eindelijk een verpleegster met een lijst met instructies.Ook een spuit, die is voor het tegengaan van trombose. Eén spuit meegekregen en de rest via de apotheek. Ik moet mezelf dus iedere dag in injecties geven, jakkie. Einde van mijn logeerpartijtje. Ik mag twee maanden niet steunen op die voet, geen auto rijden, en daarna zien we wel. Ik hoop dat ik dan snel kan zwemmen.De gasten zijn op de hoogte, er is niet veel verschil hoor. Alleen komen ze nu naar mij, ik zit en zit en zit. Mario en Riccardo doen het heel goed, alles draait gewoon door. En we hebben ongelooflijk veel hulp aangeboden gekregen en als het nodig is maken we er graag gebruik van.Tot de volgende keer.