Portret van de week: ’Wie zorgt ervoor dat onze oude spullen gerepareerd worden?’

Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Peer van Halderen.

Arend Bloemink: ‘Het Portret van déze Week is een bekende Nieuwegeiner, een ware BN-er. Van origine Rotterdammer. Maar inmiddels geheel ingeburgerd in Nieuwegein. Ondanks zijn handicap zet hij zich op verschillende fronten in om mede-Nieuwegeiners, daar waar hij kan, te helpen of van informatie te voorzien. Dat hij daarbij zichzelf soms vergeet… Alle redenen om eens nader met hem, met Peer, kennis te maken!’

‘O ja, aanstaande zaterdagmiddag komt wethouder Peter Snoeren dit Portret van de Week (en zijn medewerkers) feliciteren met het vijfjarig bestaan van het Repair Café Nieuwegein in het Milieu Educatie Centrum (bij de kinderboerderij). Iedereen is uiteraard van harte welkom!’

Maak, middels de antwoorden die Peer van Halderen op de vijf vragen geeft, nader met hem en zijn kijk op Nieuwegein kennis.

Wie ben je?
Ik ben Peer van Halderen, 62 jaar, geboren in Rotterdam, daar mijn partner leren kennen, voor werk verhuisd naar Utrecht, getrouwd en samen kinderen gekregen, sinds 92 woonachtig in Nieuwegein en inmiddels opa.

Wat doe je in het dagelijks leven?
Na jaren met plezier in de Grafische industrie gewerkt te hebben, ben ik in de WAO terecht gekomen door een progressieve visuele aandoening. Aan de buitenkant zie je niks, maar ik weet beter. Helaas is er helemaal niets aan te doen. Fietsen doe ik niet meer: te gevaarlijk voor mezelf en voor medeweggebruikers. Sinds juni 2014 loop ik met een blindentaststok, met zo’n balletje eronder. ‘s-Avonds weer naar buiten (nachtblind) en vind de weg terug naar huis (maar soms ook niet ☺)! Ik loop dus heel veel; het is nog steeds wennen met de tijd die nu nodig is om van A naar B te gaan.

Najaar 2012 zijn Hannie Sipman en ik gestart met Repair Café Nieuwegein. Binnen een week hadden we een groep enthousiastelingen bij elkaar die samen een prachtig initiatief hebben neergezet, met hulp van de gemeente Nieuwegein en Nieuwegeinse ondernemers die ons sponsoren. Een Repair Café is een evenement dat draait om repareren. Elke eerste zaterdag van de maand, van 14.00 tot 17.00 zit Repair Café Nieuwegein in het Milieu Educatie Centrum. Er is gereedschap aanwezig. Samen met onze handige vrijwilligers repareren bezoekers hun meegebrachte kapotte spullen: kleding, meubels, elektrische apparaten, fietsen, gebruiksvoorwerpen, speelgoed etc. Het Repair Café voorziet in een behoefte. In oktober 2017 hadden we de 1500ste geslaagde reparatie. Zaterdag 7 april bestaan we 5 jaar, en dat gaan we groot vieren.

Ik ben bestuurslid bij een landelijke patiëntenvereniging en zit daar in de redactie van hun ledenblad; ook in de redactie van wijkkrant Zuilenstein, Huis de Geer en Blokhoeve, en in de redactie van nieuwsbrief en website van De KrachtFabriek te Houten. Thuis doe ik het huishouden, de was, boodschappen, koken en geef ik ontspanningsmassages.

Tot voor kort organiseerde ik maandelijks het Repair Café. Ik heb een fikse stap terug gedaan uit al mijn vrijwilligerswerk omdat het mij teveel werd. Ik bagatelliseerde en onderschatte mijn handicap en maakte daardoor fouten of deed dingen half. Pas op de plaats. Door zo’n voortschrijdende handicap is het steeds meer inleveren en dat is niet gemakkelijk.

Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
Bijna 26 jaar. We hebben een eengezinswoning met een tuintje. De kinderen zijn uitgevlogen. We hebben aardige buren, OV en winkels op loopafstand. Ik heb een paar jaar voor de Algemene Hulpdienst gewerkt. Daar deed ik klusjes bij mensen thuis. Dat kan ik niet meer en moet nu een beroep op hen doen als er thuis bijv. een lamp opgehangen moet worden. Het valt mij op, nu ik zelf hulpbehoevend ben geworden, hoeveel aardige en hulpvaardige mensen er zijn. Dat is hartverwarmend! Hulp géven is wel veel makkelijker dan hulp vragen, dat heb ik echt moeten leren.

Wat vind je van Nieuwegein?
Zoals de grap dat je nog niet dood gevónden wil worden in Almere, zo is er ook de grap dat je niet kiest voor Nieuwegein maar er terecht komt. Het laatste klopt wel in mijn geval.

In Utrecht bewoonden we een kleine koude flat. Toen ik hier 26 jaar geleden naar toe verhuisde, was het een straat met veel groen. Vrijwel de hele wijk bestond uit huurwoningen. Na verkoop van de meeste huurwoningen zijn veel struiken en bomen gekapt, erven omheind met een ratjetoe van nette en rommelige schuttingen en komen er steeds meer betontuinen bij. Dat zie ik trouwens op meer plaatsen in Nieuwegein gebeuren. Ten opzichte van de stad is het hier wel veel rustiger.

Nu ik niet meer fietsen kan en veel loop, valt het mij op dat er erg veel auto’s zijn in Nieuwegein. Ik ken gezinnen waar ieder gezinslid een eigen auto heeft die allemaal ergens geparkeerd moeten worden, ruimte innemen, ook op plekken waar die er eigenlijk niet zijn, en dus staan auto’s krap op hoeken, op aanlooproutes naar zebrapaden, of midden op de stoep.

Wat kan er beter in Nieuwegein?
Tegen de gemeente wil ik zeggen: Let bij aanbesteding van groenonderhoud niet alleen op de korte termijn kosten; zware landbouwmachines die voor een prikkie het gras maaien maar door hun enorme gewicht de stoepen finaal aan gort rijden en diepe sporen achterlaten in datzelfde groen.

Ik heb ze zelf nog niet nodig, de geleidelijnen en -noppen voor blinden op stoepen en straten, maar het valt mij op dat er moeiteloos bovenop geparkeerd wordt. En op Cityplaza, op de gekste plekken in het nieuwe deel kom je die markeringen tegen op de stoep, ‘is de keus van de architect’ hoorde ik bij de gemeente, maar waar ze ècht nodig zijn, zoals voor de fontein en voor die enorme trap van de Jumbo, daar liggen ze dan weer niet.