Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Marlous van Leersum.

Arend Bloemink: ‘Voordat ik een afspraak maak met een Portret, lees ik altijd eerst de antwoorden die het hij/zij op de vijf, altijd dezelfde, vragen geeft. Dat maakt, zo vind ik, het onderlinge contact wat makkelijker en is er steeds voldoende om over te babbelen, om op te reageren, kortom, om een Portret zoveel mogelijk zichzelf te laten zijn. Het Portret van déze Week deed en doet in haar leven zóveel, zowel beroepsmatig alsook in het Nieuwegeinse vrijwilligerstraject, dat er aan gespreksonderwerpen absoluut geen gebrek was. Wát een power, wát een diversiteit, wát een bezige bij. En ook: wát een creativiteit!’ 

‘Nu geen werk meer… Maar het vrijwilligerswerk, het creatief bezig zijn, het grootmoederschap met een vaste oppasdag, de aandacht voor het eigen welzijn (yoga en soms de sportschool)… Marlous vindt het allemaal héérlijk!’

‘Enfin, maak, naar aanleiding van de antwoorden die zij geeft op de vijf altijd dezelfde vragen en de foto’s, nader kennis met Marlous van Leersum, het Portret van deze Week!’

Wie ben je?
Mijn naam is Marlous van Leersum-Sluijter, geboren in 1949 in Utrecht, als oudste dochter in een harmonieus gezin met 5 kinderen.

Na de middelbare school in Amersfoort, waar ik dagelijks naar toe fietste, ben ik bij het Radboudziekenhuis de opleiding tot verpleegkundige A gaan doen. Daar had ik het niet zo naar mijn zin. Ik was inmiddels verloofd en hij studeerde in Utrecht. Nijmegen was toen toch een stap te ver. Daarom heb ik mijn opleiding na een jaar daar, verder afgemaakt in het Antonius Ziekenhuis.

Werken als verpleegkundige was dankbaar werk, maar ik wilde meer, dus een kraamspecialisatie opleiding. Daarna nog de HBO Maatschappelijk werk. Enkele jaren gewerkt als zodanig in het AZU, inmiddels UMCU.

Wat doe je in het dagelijks leven?
Ik ben klaar met mijn werkend leven, maar zit niet achter de geraniums. Mijn leven tot nu toe stond in het teken van huisvrouw, moeder van een zoon en dochter, werkend als manager in de tandartspraktijk van mijn man, kunstenares en vrijwilliger zijn op diverse gebieden.

Om met het laatste te beginnen… hiermee ben ik gestart toen de kinderen naar school gingen. Dan wordt je oppasmoeder in de lunchpauzes, lees- breimoeder. Maar meer doen met volwassenen en organiseren trok me ook. Dat werd van 1985-1991 het kursusprojekt , wat in onze tijd uitgroeide tot Volksuniversiteit met een eigen huisvesting.

Naast mijn werk in de praktijk heb ik toen ook mijn creatieve kant ontwikkeld door keramiek- en schilderlessen te gaan nemen en me daarin te ontwikkelen.

Bestuurswerk vond ik interessant en bij de Stichting Kunstmarkt Nieuwegein zaten ze ook om bestuursleden te springen, dus ook daar aan de slag. Jarenlang, samen met anderen, want vrijwilligers doen het nooit alleen, heb ik de jaarlijkse Kunstmarkt mogen organiseren en in de beoordeling commissie gezeten.

Toen in 2002 het hospice werd opgericht kwam mijn zorgachtergrond weer om de hoek kijken en ben ik daar vrijwilliger geworden. Heb in de verbouwingscommissie gezeten en in het bestuur van de Stichting Vrienden van het hospice.

Toen werd ik gevraagd om 3 weken mee te gaan naar Tanzania door MCC, medical checks for children. Per week werden rond de 1000 kinderen gecontroleerd. Eenmaal thuis bleven die kindergezichtjes me achtervolgen en heb ik ze geschilderd.

Momenteel is er tot half juli een expositie van mijn werk in gezondheidscentrum, de Roerdomp.
Inmiddels ben ik al weer 6 jaar chauffeur bij de Geinexpress, het busje van het Ouderenfonds. En bedenk ik samen met een collega voor iedere dag een uitstapje voor de leden.

Vorig jaar zijn we grootouders geworden en hebben we iedere dinsdag een opa en oma dag. In augustus komt de 2de kleinzoon en gaan we op beide jongens passen. Alle cliche’s zijn waar, dit is genieten !!

Hoe lang woon je in Nieuwegein?
Voor de liefde ben ik in Batau-Zuid gaan wonen. Mijn man had daar al een huis gekocht en ik ben bij hem ingetrokken. Vanuit hartje stad Utrecht naar Nieuwegein, off all places, was wel even een overgang. Nieuwegein was in mijn ogen toch een saaie slaapstad. In 1980 zijn we getrouwd en in 82 en 83 zijn onze kinderen geboren. Vanwege het groter wordende gezin zijn we in 1992 in dezelfde straat verhuisd naar een grotere woning. De wijk beviel ons prima. Het nieuwe huis had een vrij uitzicht over het park langs de A2. Sommige vrienden zeggen wel dat het lijkt of we in het bos wonen. Heerlijk vrij en groen aan de rand van de stad.

Wat vind je van Nieuwegein?
We zijn hier blijven wonen omdat de stad volwassen is geworden. Goede scholen, diverse sportclubs, een theater en een goed cultureel leven. Een prima stadshart met een keur aan winkels. Uitstekend openbaar vervoer. Onze kinderen zijn hier opgegroeid en ons werk was hier. We hebben vrienden gemaakt en ons sociale leven hier opgebouwd. We zijn er nu mee vertrouwd.

Een voordeel is ook wel dat het vlakbij Utrecht is, waar we regelmatig naar toe fietsen . Voor de stad, maar ook omdat onze kinderen er inmiddels met hun gezinnen wonen.

Wat kan er beter in Nieuwegein?
Toen onze kinderen pubers waren misten ze wel wat leuke uitgaansgelegenheden. Daarvoor gingen ze naar de omliggende gemeentes.

Wat zeker ook een punt van aandacht is en beter kan is het onderhoud van de bestrating en het groen. Er wordt wel aan onderhoud gedaan, maar waarschijnlijk vanwege het te lage budget dat de gemeente hiervoor beschikbaar heeft, laat het wel te wensen over. Het werk wordt wat minder goed gedaan dan dat de bewoners zouden willen.