Plus
Allereerste de beste wensen voor een goed 2012. Dat de crisis u niet te veel mag hinderen en dat het consuminderen u een goed gevoel mag geven. Het is in ieder geval goed voor de lijn, goed voor de portemonnee en zal naar enig wennen eigenlijk best meevallen. Daarbij komt dat ze in Den Haag maar uit moeten zoeken hoe dat nu moet met die mindere BTW-ontvangsten. Doen ze ook eens wat nuttigs in plaats van elkaar voortdurend in de haren te vliegen op onze kosten. Oplossing: minder geld uitgeven. Hoe? Minder overbodige zaken doen en wat meer naar het “volk” luisteren. Als politici moeten ze dan weten hoe de goede suggesties over te nemen, zeker wanneer ze al een termijn achter de rug hebben. De kunst is natuurlijk om in moeilijke tijden niet achter slogans te blijven hangen, maar te zorgen dat diegenen die altijd al minder consumeren, straks niet in de ellende verzinken. Wanneer den Haag het niet meer doet, zullen we in onze gemeente ”zelf aan de slag” moeten. Laten we dat maar onze slogan maken. Daar passen etiketten van bijna alle partijen prima op! Wie bindt de kat de bel aan!
Min
Na de vakantie bleek er ingebroken te zijn. Wat een ellende.
Plus
De heren inbrekers hebben los van het inbreken zelf (forceren van een raam) geen verdere schade aangericht. Dat vinden we dan wel sportief. Want in huize Troost naar kostbaarheden zoeken is een zware en frustrerende taak, gezien de aanwezige grote hoeveelheden niet kostbaarheden. Althans wanneer je een en ander op marktwaarde moet selecteren. Dus dank voor het kalm blijven en fijn dat u de buren niet wakker hebt gemaakt.
Plus
De gemeente spaart en met dat nieuwe stadhuis lukt dat natuurlijk wel, zeker als het over een Nieuwjaarsreceptie gaat. Dus niet meer naar Blokhoeve en gewoon in ons eigen Stadshuis. Het was gezellig en Frans Backhuijs toonde zich een waardig burgervader. Vooral de opmerking: “Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn om toch in gesprek met elkaar te blijven”, of woorden van gelijke strekking, raakte mij wel.
Min
Jammer dat een paar mensen van dat buurtje in de Doorslag ondertussen al ontevreden weggelopen waren. Die hebben sinds 2007 al problemen met jongeren. Als vader van zeven kinderen meen ik te weten dat het omgaan met jongeren niet eenvoudig is. Je kunt ze natuurlijk benaderen met een al dan niet verbale honkbalknuppel in de hand. Maar dan moet je niet verbaasd zijn dat zij misschien beter honkballen dan je dacht. Wanneer dan de krachtmeting uit de hand begint te lopen en de pers er zich ook mee bemoeit, ontstaat er helaas een onnodig groot probleem. Dan de gemeente oproepen om wat te doen is niet verkeerd. Maar daarna uitvinden dat die gemeente ook niet alles kan, is waarschijnlijk een teleurstelling. Daarover klagen is bijna zoiets als klagen over slecht weer.
De oplossing is om weer in gesprek te komen met die jongeren. Voorwaar in dit stadium een moeilijke opgave. Die opmerking van onze burgemeester werd dan ook niet voor niets gemaakt. Maar de gemeente kan daar best bij helpen. Zo te zien is het ook nodig. Dus eerst verbaal maar eens tegen elkaar uitrazen. Dat is ook een vorm van communicatie waarbij de een van de ander kan leren hoe hij of zij overkomt. Dan vaststellen wat er feitelijk gaande is en of er oplossingen zijn. Zo wordt een min misschien na enige tijd nog wel een klein plusje. Maar het zal energie en geduld vragen. Vooral ook van de betrokkenen zelf. Maar wat een weelde om elkaar gewoon weer ‘goeden dag’ te kunnen zeggen, zonder angst voor honkbalknuppels. En wat een ontspanning voor hoofd en hart. Een beetje dromen in het begin van het nieuwe jaar kan geen kwaad. Maar dat de problemen volgend jaar om deze tijd tot het verleden moeten behoren, lijkt ons noodzakelijk.
Herman Troost
