Ondertussen is er een geneesheer, ene Ab Osterhaus, die vindt dat alle 70 plussers een cocktail prik moeten krijgen tegen alle nare kwaaltjes die ouderen bedreigen. Dit in de trant van die bekende prik voor pasgeboren baby’s waarmee allerlei vervelende kinderziektes vermeden worden. Bij baby’s schijnt dat goed te werken. Maar we worden al steeds ouder en ik vraag me af of je ouderen prikken moet geven of meer aandacht. Dat laatste bevordert de lust om door te leven en is misschien veel goedkoper.
In dezelfde combinatie plaats ik het initiatief van een zorgzame SP-er, Renske Leijten, die achter de voordeur van elke zeventig plussers wil laten kijken door de huisarts om daar te ontdekken of ze extra hulp nodig hebben. Kosten 150 miljoen euro per jaar.
Ik weet niet of de betrokken SP-er dit nu voorstelt ter glorie van haar partij of van haarzelf. Feitelijk is het een ondoordacht voorstel en dan gaat het niet om het achter de voordeur kijken maar vooral bij wie en door wie. Ik zie een stevige 70 plusser een slank doktertje de deur al weer uit zetten. Er is ook geen noodzaak om dit automatisch en zelfs jaarlijks bij iedereen te doen en zoveel geld uit te geven. Daarbij komt dat de cijfers, althans zoals genoemd in het AD van donderdag, niet kloppen. Van de 1,8 miljoen betroffen senioren wonen er slechts 160 000 intramuraal wat betekent dat er veel meer zelfstandig wonende ouderen zijn dan de 600 000 waarover men spreekt. Dat zou het verhaal dus nog een stuk duurder kunnen maken.
Aan de andere kant is er een complete zorg- en welzijnsindustrie die zich met de welzijnsactiviteiten en de gezondheid van onze senioren bezig houdt. Wanneer er dan achter de deur gekeken moet worden, zijn er genoeg alternatieven voor de kostbare academische gevormde huisarts. Bovendien is het vaak genoeg van buiten al te zien of het goed gaat met de betreffende senioren.
Moet er dan niets gedaan worden. Jazeker wel. Er is ons inziens nog veel te winnen door het organiseren van de bovengenoemde zorg- en welzijnsindustrie. Samenwerking en operationele voortvarendheid is vaak ver te zoeken. Dat betreft dan bovenal de management lagen waar net zoals bij het onderwijs ontzettende bedragen verdwijnen voor het organiseren van alles en nog wat. Een groot deel van de management energie gaat om te beginnen op aan het bedenken van projecten en andere subsidie opleverende activiteiten. Het andere deel is het controleren van het uitvoerend apparaat, soms tot op de minuut, wat de productiviteit niet bevordert. Dit los van het gevoel van hardwerkende zorgverleners zelf die rondlopen met de vraag of men hen wel vertrouwt en de zekerheid dat de eigen verantwoordelijkheid niet meer bestaat. En wanneer het management dat uiteindelijk begrijpt, hebben ze onmiddellijk weer een plan om hun eerdere niet werkende plan te vervangen door iets beters. Dat houdt hun werk in stand.
Het voorstel van de SP is waarschijnlijk dan ook nuttig juist omdat het de aandacht vestigt op een belangrijke taak die waarschijnlijk heel goed door het bestaande apparaat uitgevoerd kan worden, wanneer ze wat minder met zichzelf en wat meer met hun cliënten, communicatie en goede samenwerking bezig zijn. Dat probleem moeten we dan gewoon bij de gemeentes neerleggen waar een coördinatiefunctie van groot belang kan zijn. En zoals met de WMO mag de gemeente dan zelf beslissen hoeveel geld ze beschikbaar willen stellen. De middelen zijn op het niveau van het rijk dan misschien te vinden in de reserves die de arts van de prikken zou willen gebruiken en de 150 miljoen plus plus van het SP voorstel. Nu alleen nog maar implementeren en uitvoeren!
