(Verplichte) vrijwilligers? Journalist zijn is een leuk vak. Er zijn opleidingen voor. Je houdt je geest lenig en sommigen reizen veel en ontmoeten interessante dan wel belangrijke mensen. Al doende steek je veel op en word je misschien zelf wel een keer belangrijk en ook interessant. Rijk zal je er nooit van worden, maar wat geeft dat eigenlijk! Soms heb ik best problemen met journalisten en vooral hun chefs. Die laten natuurlijk van alles passeren ook al zouden ze in één gerichte oogopslag moeten zien dat hun medewerker onzin verkondigt of bijvoorbeeld verre van volledig is. Voorbeelden te over.
Wat denkt u bijvoorbeeld van de verplichte vrijwilliger? Zodra een taak een verplichting is ben je geen vrijwilliger meer. Nu wordt de verplichte vrijwilliger vooral opgevoerd wanneer zijn verplichting een soort tegenprestatie is voor ontvangen uitkeringen of andere politiek geregelde vergoedingen. Dat ze een tegenprestatie leveren lijkt mij overigens normaal. Om ze vrijwilligers te noemen lijkt me volledig verkeerd. Niet dat vrijwilligers geen verplichtingen op zich nemen! Dat doen ze wel degelijk. Maar voor hen heeft het te maken met meedoen, betrokkenheid, een rol spelen, lol hebben, en met plezier en trots naar de resultaten kijken. Een vrijwilliger is dus iemand die daar zijn “loon”vindt.
Een ander voorbeeld gaat over Afrika waar Chinezen en Arabieren en waarschijnlijk nog vele anderen enorme lappen land kopen voor ontginning en landbouw! Een Nederlandse kwaliteitskrant publiceert dan een betrokken verhaal met vele uitingen van zorg. Ter illustratie wordt Afrika bedekt met grote ronde, geelgekleurde vlakken waarin de miljoenen hectaren vermeld staan. Inderdaad zorgwekkend! En ook oneerlijk. Want hoe groot zou die zorg zijn wanneer eveneens netjes vermeld zou staan hoeveel miljarden hectaren het bruikbare areaal in Afrika groot is. Die soort artikelen zijn “biased”, een mooi Amerikaans woord wat zoveel wil zeggen als : geschreven met een bepaald doel.
Nog een aardige is een redactioneel stuk over de situatie van onze pensioenfondsen. Die zijn overigens steenrijk, zouden de hele staatsschuld over kunnen nemen en maken zelfs vandaag aan de dag nog vaak rendementen rondom de vier procent. De huidige discussie en alarmerende verhalen plus dito dreigingen van pensioenverlaging en premieverhoging zijn het gevolg van:
1) De stompzinnige verlaging van de rekenrente, het theoretische rendementspercentage dat bepaalt of we in de komende 30 jaar als pensioenfondsen alle verplichtingen wel na kunnen komen. Dat percentage was 4 en is nu 2. Logisch dat we tekort komen. Het aardige is dat in werkelijkheid de rendementen veel hoger zijn. Toen de rekenrente 4 was, was het rendement vaak genoeg 8 en vandaag doen we regelmatig 4 in plaats van 2. Toen het goed ging profiteerde iedereen daar vrolijk van. Minder premie, meer pensioen, overheden die in kassen van de pensioenfondsen graaiden met medeweten van de SER en de tweede kamer, enz.
2) Ja en toen het mis ging bepaalde een paar duurbetaalde deskundigen dat we voortaan maar 2 procent als rendementseis moeten aanhouden. U begrijpt dat werkt dus niet.
3) Dus gaat iedereen er zich mee bemoeien, politiek voorop, deskundigen er achter!
En wat zegt dan zo’n kwaliteitskrant: Het simpelweg verhogen van die rekenrente is geen goed idee want een gevaar voor de pensioenen van onze jongeren. Geen woord over de werkelijke rendementen en de kosten voor jong en oud en alles wat daar qua leeftijd tussenin zit van het vasthouden van die 2 procent. Om maar niet te praten over de aankondigingen dat pensioenuitkeringen met grote klappen omlaag moeten, middenin een crisisperiode waardoor de gemiddelde inwoner van ons land al stevig onzeker is. Dat vindt zijn weerslag in huizenprijzen, afnemende consumptie en zwengelt de spiraal aan om nog harder naar beneden te gaan. Alleen al voor het psychologische effect zou je die rekenrente juist wel omhoog moeten gooien.
En de journalist? Hij borduurt voort op de uitspraken van politiek correcte toleranten die alles goed vinden zolang ze er zelf heelhuids vanaf komen. Jammer dat journalisten niet goed meer zien wat de potentiële mogelijkheden van hun Vak zijn. Niet voortborduren maar de werkelijke bedreigingen aan de kaak stellen. Redactiechef ! Aan de slag! Of zakt u ook af naar getwitter?
