Woorden, Woorden, Woorden. Op donderdagavond 11 mei is het nieuwe College van B&W benoemd door de Nieuwegeinse gemeenteraad. Daaraan vooraf ging een debat over het onderhandelingsaccoord van de drie fracties die het college zullen steunen en de wethouders mogen leveren. In zo’n debat mag je verwachten dat de beoogde coalitiepartijen juichen over de punten uit hun eigen verkiezingsprogramma die in het collegeakkoord terug te vinden zijn en die verwachting kwam ruimschoots uit. Opvallend was dat de oppositiepartijen hier dapper aan meededen en vervolgens moeite hadden om hun eventuele kritiek te verwoorden. Zelfs de SP bleek tevreden met het feit dat een aantal van hun programmapunten in het onderhandelingsaccoord kunnen worden teruggevonden. En dat is nieuws: wij hadden nog niet ontdekt dat de Nieuwegeinse SP een verkiezingsprogramma had. Tot nu toe waren wij niet verder gekomen dan een 10 punten lijstje en de verwijzing naar het landelijke programma van de SP. We moeten dus kennelijk nog even verder zoeken.
VVD en CDA konden trots melden dat ‘Nieuwegein Kiest!’ de basis blijft voor het collegebeleid en werden daarin door PvdA niet weersproken. Wie zich de debatten over ‘Nieuwegein Kiest!’ en de inbreng van de PvdA daarin kan herinneren, kan zich nu alleen maar verbazen over de kennelijke berusting bij de grootste collegefractie.Na het debat over het collegeakkoord volgde een serie persoonlijk presentaties van de beoogde wethouders. En daar openbaarde zich gelijk de achilleshiel van het nieuwe college. Alle wethouders zijn, behalve verantwoordelijk voor de eigen portefeuille, ook nog eens projectwethouder van dit of dat. En dat ‘dit of dat’ betreft zonder mankeren onderwerpen uit de portefeuilles van de andere wethouders. Het duurde niet lang of het was niet meer te volgen: een wethouder voor de brede school, die wel of niet de wethouder van onderwijs is, hield een uitgebreid betoog over de integratie van onderwijs en sport, waarvan hij in ieder geval niet de wethouder is. Het publiek kon er al snel geen wijs meer uit worden. Niet getreurd, de wethouders zelf duidelijk ook niet. Ze hadden het gemiddeld even lang over andermans portefeuille als over de eigen zaken, voor zover iemand nog kon volgen wat die zijn. De presentaties verzandden in een woordenstroom die deed terugdenken aan de presentaties van Cees de Bruin. Even lang als nietszeggend. Woorden, Woorden, Woorden.
Op het enthousiasme van de nieuwe wethouders valt niets af te dingen. Ze staken hun ongecoördineerde verhalen af of hun leven ervan af hing. Maar behalve het enthousiasme is er weinig van blijven hangen. De zorg, vanuit de Raad geuit, dat deze portefeuilleverdeling wel moet leiden tot eindeloos onderling afstemmen en vergaderen, werd wel erg makkelijk weggewuifd door het nieuwe college. Ze komen er nog wel achter. Wat is het toch jammer dat een nieuw college, dat bijna om de andere regel aangeeft beter te zullen communiceren, de portefeuilleverdeling en de onderlinge verbanden daarin niet met een korte en bondige PowerPoint presentatie heeft neergezet. Alle apparatuur is daarvoor immers intussen in de raadzaal aanwezig . . . Sinds de ondertekening van het collegeakkoord in Feniks was er tijd genoeg om zoiets te maken, dachten wij. Als ze die moeite hadden genomen, hadden een paar mensen misschien toch nog begrepen wat er werd bedoeld en had de avond niet zo lang hoeven te duren. De pluim van de avond was voor Martin Monrooij. Hoewel hij zich, als vertrekkend wethouder, niet in de makkelijkste positie bevond wist hij raad en publiek te boeien met een zowel geestige als steekhoudende bijdrage aan het debat en met de goede vragen over de portefeuilleverdeling en de bemensing van de portefeuilles. Zo stelde hij aan de orde dat de wethouder van financiën en het grondbedrijf, volgens alle geaccepteerde principes van scheiding van uitvoering en controle, nooit dezelfde mag zijn die de grote uitgaven in portefeuille heeft en dat heeft Bert Lubbinge nu wel. Verder had hij vragen over de toedeling van de gebiedsontwikkeling in Batau Noord, waaronder De Baten, aan Bert Lubbinge die, tot voor kort, zelf bestuurslid van De Baten was en van Welzijn aan Carla Curvers die, ook al tot heel kort geleden, meer dan dertig jaar werkzaam was bij de SWN. In dit soort zaken hoor je, wat ons betreft, iedere mogelijke suggestie van belangenverstrengeling te voorkomen door uit de buurt te blijven van een portefeuille waarin je zelf een actief verleden hebt. Maar dat is, althans voor dit college, kennelijk niet zo belangrijk. Waar is de tijd gebleven dat een raadslid met een ‘betrokken verleden’ de zaal even verliet tijdens de behandeling van en stemming over dat onderwerp?
De misser van de avond komt voor rekening van Carla Breuer. Naar aanleiding van vragen van Martin Monrooij waar geld kon worden gevonden, antwoordde zij dat dit bijvoorbeeld te vinden was door de drempels in Nieuwegein in één keer goed aan te leggen. Dat had Carla nou niet moeten doen! Na vier jaar collegiaal bestuur met Martin Monrooij, had juist zij toch moeten weten dat uitgerekend hij, in de hoofdpijn-portefeuille ‘Verkeer’, het puin heeft mogen ruimen dat het voorgaande college had achtergelaten en dat hij dat ook nog eens heel verdienstelijk heeft gedaan. Het is niet te hopen dat Carla Breuer haar nieuwe collega’s net zo tegemoet treedt als haar oude.
