Ons huis verkopen in Nieuwegein

Even wachten……….Ja, nu de keuze van het mooie huis in Monastero Bormida gemaakt was,  moest er nog even een huis verkocht worden. Wij, en onze toemalige makelaar zagen daar niet zo’n probleem in, maar het duurde maar……en duurde maar. Nog even van makelaar gewisseld, je weet maar nooit.  En toen was het 11 januari 2008. Ons huis is verkocht, na ruim anderhalf jaar.Het enige wat de nieuwe eigenaren wilden was binnen twee maanden ons huis in. Oei, dat was wel snel, want om in twee maanden de totale emigratie te regelen, nee, dat konden en wilden we niet.  Dus moest er een tussen-oplossing gevonden worden. Om woonruimte te vinden in de particuliere sektor is niet zo moeilijk, keuze zat, maar de huurprijzen zijn gigantisch en de lagere huren zijn voor minamaal één jaar. Wij hoefden uiterlijk een half jaar te huren, dus na heel wat zoeken vonden we een perfecte woning in Galecop zelfs.  Helemaal all-inn, gemeubileerd, luxe badkamer, keuken helemaal ingericht dus we hoefden alleen onze kleding en wat kleine spullen mee te nemen.Voor onze zoon Riccardo was het prettig dat het huis dicht bij school stond, dus ook hij had geluk.  Toen begon het echte voorbereiden, van alle instanties op de hoogte brengen in nederland tot het starten van de definitieve aankoop van ons huis in Italie.Het was heel fijn dat ik bij mijn werk, de Em-te in winkelcentrum Galecop, alle ruimte kreeg die ik nodig had, daar ben ik ze nog dankbaar voor.  Want we moesten in eens met een redelijke spoed naar Italie, de bank wilde ons zien voordat we zaken met hun zouden doen. Eigelijk logisch, maar ga maar even heen en weer. Wij deden dat in een weekend, dus weinig snipperdagen opgenomen. Ook moesten we nog tot twee keer toe naar het consulaat in Amsterdam om stempels te halen. Die moeten op een document, waarin staat dat wij b.v. een tolk machtigen om onze italiaanse akte te vertalen.Het kostte dus de nodige tijd. En toen gingen we in juni vijf dagen naar Italie om ons huis echt te kopen. Dat was een klucht, hoor daar bij die notaris. We zaten met elf man in een zaaltje, wij als een stelletje dwazen, toch een beetje op een roze wolkje. Gelukkig was onze adviseur erbij, die ons regelmatig van het wolkje afbeukte. Het was een serieuze zaak, dus koppie erbij.Wij hadden voor de zekerheid een adviseur ingeschakeld, die alles controleerde op het gebied van ons Italiaanse huis. Gewoon voor de zekerheid, en het gladstrijken van de eventuele valkuilen, zodat wij daar in ieder geval geen fouten konden maken.  Maar het onderzoek wees uit dat alles goed was en het huis is eerlijk verkocht.Op een paar hele kleine ’typisch italiaanse’ dingen na, maar dat was te verwachten. Wij hebben trouwens nog nooit zoveel handtekeningen gezet, echt niet normaal. Wij zijn ook nog benaderd door de Tros om mee te doen met ‘Ik vertek’, maar daar later over… Na vier maanden prettig gewoond te hebben in onze tussen-woning kwam daar dan toch het afscheid en vertek dichterbij………………… tot volgende week.