Onmacht

Er is een tijd geweest dat de bovenmeester zich maatschappelijk kon meten met de notaris, de burgemeester en andere notabelen. Meester’s wil was wet en niemand durfde daar ook maar aan te twijfelen. In de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw is de democratisering in volle hevigheid losgelaten op het onderwijs. Opeens kregen kinderen les van Theo, Jos en Margriet, werd de school een vrijgevochten discussieplek en waren orde, netheid en structuur beladen woorden.Sinds die tijd gaat het bergafwaarts met de status van het onderwijs. De voortdurende bezuinigingen en steeds weer nieuwe opgelegde veranderingen knagen langzaam maar zeker aan het fundament van het onderwijs. De kwaliteit staat ook inmiddels alweer jaren ter discussie. In die turbulente en onduidelijke tijden verandert ook het tijdbeeld. Collectiviteit of solidariteit vind je tegenwoordig nog hooguit terug in het bos bij Schinveld of bij demonstraties tegen het internationale Globalisme.Individuele ontwikkeling en persoonlijke zaken zijn vele malen belangrijker dan het algemeen nut. In die hectiek moeten leerkrachten zich maar staande zien te houden. Gemiddeld zijn veel leerkrachten in het primair en voortgezet onderwijs thuis ook gewoon ouders en opvoeders. Daar hebben zij, net als alle andere ouders en opvoeders, geen speciale opleiding voor gehad. In Engeland bestaan er vergaande plannen, ook bij iemand als Tony Blair, om het toenemende gevoel van onveiligheid aan te pakken met speciale cursussen voor ouders die het allemaal niet meer kunnen bolwerken.De cultuur van het onderwijs heeft de afgelopen vijftig jaar een enorme verandering ondergaan. Daarom kan ik me voorstellen dat leerkrachten aangeven dat zij met hun handen in het haar zitten en niet meer weten hoe ze de leerlingen bij de les moeten houden. Hulde dus voor de mannen en vrouwen die het nog steeds elke dag doen.Toch mag je je, als ouder, zo nu en dan ook wel afvragen of je kind wel zijn of haar eigen plekje krijgt binnen de school. Dan bedoel ik natuurlijk niet of ze een stoel en een tafel tot hun beschikking hebben, hoewel ook dat wel eens een probleem schijnt te zijn. Ik heb het dan meer over het deel van de opvoeding dat onlosmakelijk verbonden is met het onderwijs. De manier waarop jonge kinderen begeleid worden naar een serieuze vorm van volwassenheid.In dat traject hoort respect een grote rol te spelen. Respect voor de leerkrachten, je medeleerlingen en respect voor jezelf. Als je iemand met respect behandelt, neem je hem serieus. Dat geloof wordt helaas ook wel eens op de proef gesteld. Mijn zoon kwam onlangs thuis met een geschiedenisopdracht in het kader van zijn schoolexamen.Op het eerste gezicht is er niks mis met de opdracht tot mijn oog valt op de randvoorwaarden die de leerkracht geformuleerd heeft. Op een mogelijke totaalscore van 10 punten krijg je 2 punten in mindering als je het werkstuk voorziet van een snelhechter en nog eens 3 punten als je het werkstuk inlevert in een plastic hoesje.Respect krijg je omdat je het verdient, niet omdat je het afdwingt. Dwingelandij is met stip het signaal dat je jonge kinderen niet moet meegeven. Het recht van de sterkste omdat hij nu eenmaal aan de touwtjes trekt, kan niet de basis vormen van het moderne onderwijs.Een treurige misvatting die met wortel en tak moet worden verwijderd…Afrodite