Ik geloof heilig dat kunst vooral emotie is. Kunst heeft voor mij dan ook niet echt heldere grenzen. Het verschil tussen kunst en kitsch is flinterdun. Elke definitie van kunst is te weerleggen. Kunst is geen wetenschap. Het is een gevoel en dat laat zich, in sommige gevallen, vertalen in een materiële waarde. Die waarde zegt weinig over de kunst zelf. De mooiste kunst vind je heel dichtbij, in je eigen omgeving. Zo nu en dan ontwikkelt zich voor je ogen iets dat je je hele leven zult meedragen als kunst.Grote gebeurtenissen, kleine momenten. Allemaal met de potentie je volledig van je stuk te brengen, in vervoering over wat jij hebt mogen meemaken. Dat is de kunst die, in de letterlijke betekenis van het woord, onbetaalbaar is. De eerste tekening van je kleinkind, het trouwen van je dochter, het afstuderen van je zoon; het zijn allemaal mogelijke momenten van onschatbare waarde.De collecties in de musea vormen een afspiegeling van onze emoties. De kunststukken daar zijn vertegenwoordigers van ons gevoel. Bekeken door een groot publiek en wereldwijd gewaardeerd, herinneren ze ons aan de waarde van kunst. Daarbij is het goed je te realiseren dat soms de grens tussen kunstenaar en kunst vervaagt. Op basis van vraag en aanbod brengt een nu nog onbekende en verborgen gebleven Rembrandt miljoenen op, ook al heeft niemand het werk nog ooit gezien. Kunst wordt dus gemeten met verschillende waarden.Zo gezien wordt de mooiste kunst dus niet vastgelegd op papier, linnen of in brons, maar op je eigen netvlies. Jouw emotie en gevoel bepalen het verschil tussen kunst en kitsch. Dat maakt een inhoudelijke discussie over kunst ook zo ingewikkeld. Wat jij voelt en ervaart, is zelden of nooit hetzelfde als de waarneming van de ander. Kunst is een persoonlijke beleving.Verstand en rede zijn vaak de basis van ons handelen. Gevoel en emotie ervaren we als gevaarlijke valkuilen. Toch schuilt de waarde van kunst in het vermogen je open te stellen voor wat je voelt. Zo nu en dan leidt dat tot onvergetelijke momenten, die als een kunstwerk een plekje vinden in je ziel.In Zweden zag ik een handbalteam een wedstrijd spelen. Een groep jonge handballers die dat moment hadden uitgezocht om onder een brandende zon hun grenzen te verleggen. Gekleed in onberispelijk zwart vormden zij minutenlang een ondoordringbare muur, schuivend van links naar rechts. De tegenstanders hanteerden elke truc uit het boek, maar de zwarte muur gaf geen krimp. In de kakofonie van duizenden handballers op tientallen velden ontstond een magisch moment.De plotselinge stilte was oorverdovend. In die stilte voerde mijn emotie mij langs Nieuw-Zeeland, Maori’s, rituele oerdansen en verstilde schoonheid. De vastberadenheid van de jongens ontsteeg de simpelheid van een handbalwedstrijd en werd het symbool voor wat je samen kunt bereiken als je dat ook echt wilt. Een boodschap voor een ieder die het wilde zien, voor een ieder die het kon bevatten.Tien minuten die mij blijvend geraakt hebben, tien minuten van onbetaalbare kunst. Een moment dat er nooit meer zal zijn, maar dat ik voor altijd mag meenemen op mijn netvlies.Afrodite