Zaterdag 20 april jl. kwam met de 72-52 zege, van New Stars Nieuwegein op de dames van D.B.V. Rowic, het seizoen ten einde (mooie 3e plaats), echter dit betekende ook direct het afscheid na meer dan 30 jaar van actief basketballen door de Nieuwegeinse Miriam Benjamins. ‘Het was nog 1 keer tijd om te vlammen, nog 1 keer alles geven als basketbal’ster’ aldus haar vader Peter  Benjamins.

Lex van der Veldt: ‘Het is december 1994 als Miriam zich, net verhuisd vanuit Enschede, als 13-jarige aanmeldt bij de basketbal vereniging New Stars in Nieuwegein. Bij New Stars komt ze in aanraking met de bekende en gerespecteerde Ruben Feller die potentie zag in Miriam en haar liet deelnemen aan regionale opleidingstrainingen. In al haar teams bij New Stars groeide Miriam uit tot een belangrijke key-speler wat haar vervolgens zover bracht dat ze bij BC Utrecht kwam te spelen waar ze kon wennen aan het eredivisie niveau. Haar ontwikkeling leidde ertoe dat ze in 2002 gevraagd werd om bij Probuild Lions in Landsmeer te gaan spelen. Probuild Lions was in die tijd een van de best gesponsorde basketbal dames teams en vormde samen met o.a. Den Helder en BC Binnenland de top van Nederland.’

‘Spelen met en tegen de beste basketbalsters van Nederland, een enorme uitdaging wachtte. Er volgden jaren waarin Basketbal centraal stond, alles in het teken van het presteren op landelijk hoog niveau en ondertussen haar studie orthopedagogie aan de UU doen.’

‘Vier keer trainen in de week en in het weekend betekende vele keren op en neer tussen Nieuwegein en Landsmeer en dan hoofdzakelijk tijdens de spitsuren. Passie en drive spatte eraf en weer en wind werden getrotseerd, er moest en zou getraind worden.’

‘Naast een topsport status, die enige ruimte gaf om lessen en tentamens beter te kunnen plannen, kreeg Miriam de beschikking over een door de clubsponsor ter beschikking gestelde auto (nou ja, een roestbak eerste klas) waarmee het heen en weer reizen vergemakkelijkt werd. Sportief gezien was het duidelijk een team in opbouw, successen en teleurstellingen wisselden elkaar af. Play-off’s werden gehaald, helaas niet gewonnen net als de verloren bekerfinale in 2004.’

Na het succesvol afronden van de studie orthopedagogie, ging Miriam in het onderwijs werken. Het combineren van werk, privé en het zeer intensief bedrijven van topsport bleek gaandeweg moeilijk vol te houden, waarna ze besloot een stapje terug te doen naar de Utrechtse Cangeroes, uitkomend in de Basketbal Promotie.

‘Bij de Cangeroes ontmoette ze veel meiden waarmee ze in de afgelopen jaren mee of tegen had gespeeld. Om uiteenlopende redenen hadden allen hun maatschappelijke toekomst verkozen boven de sportieve (simpel gezegd; van basketbal wordt niemand in Nederland rijk). Allen hadden nog wel de intentie om op zo hoog mogelijk niveau prestatief te blijven spelen wat bij de Cangeroes mogelijk was door 2 keer per week te trainen en een veel kortere reisafstand. Prima te combineren met werk en privé.’

‘Deze periode bij Cangeroes kan het best omschreven worden als de voor Miriam meest succesvolle periode in haar sportcarrière; alsof alle geïnvesteerde trainingsuren tot uitdrukking kwamen in haar spel (alles leek op z’n plek te vallen). In deze periode werd 3x het kampioenschap behaald door de finales te winnen met als persoonlijk succes het uitroepen van Miriam tot MVP. Dat in de (top-)sport succes en teleurstelling dicht naast elkaar liggen werd pijnlijk duidelijk tijdens de finaleronde in 2008, gespeeld in haar geboorteplaats Enschede. Daar waar ze zo naar uitgekeken had was in 1 seconde over en scheurde ze haar ze haar voorste kruisband af.’

‘Weg euforie, de droom van een geweldig toernooi spelen in duigen. Wat volgde was een operatie in augustus 2008 en een zware revalidatie periode. 7 maanden later stond ze weer op het veld om de nodige speelminuten te maken, zodat ze tijdens de daaropvolgende finaleronde weer mee kon spelen. Tekenend voor de passie en de drive die Miriam had.’

‘Na de periode bij de Cangeroes was het even tijd voor privé. Met haar vriend Kees mochten ze hun 2 kinderen Roan en Lars verwelkomen, de andere kant van Miriam, haar andere passie: kinderen!
Basketbal bleef natuurlijk onderdeel van Miriam haar leven en zo snel als de gelegenheid zich voordeed pakte ze het basketballen weer op en heeft Miriam tot en met april 2024 met het damesteam van New Stars in de derde divisie, op een ietwat bescheidener niveau, maar met veel plezier, gespeeld. Zoals van haar verwacht; met de haar bekende passie, drive en inzet. Ook nu nog waren de trainingen en wedstrijden voor haar vaste agenda/ kalender punten waar al het andere, als het maar even kon, omheen geprogrammeerd moest worden.’

‘Tot het laatst deed ze er, in wedstrijden, nog toe en vaak was de reactie bij het navragen na afloop van een wedstrijd: te weinig gescoord of niet helemaal lekker gespeeld. Met ouder worden en 30 jaar (top-)sport bedrijven komen ook de klachten, de periode van herstel na een wedstrijd duurde langer en het nadenken over een definitief afscheid van haar geliefde sport sluimerde al toen ze in december 2023 een kuitfractuur opliep. Afscheid nemen vanaf de bank dat wilde Miriam niet dus nog een keer de uitdaging aangegaan en teruggekomen om begin februari 2024 weer haar eerste minuten te maken.’

Zaterdag 20 april jl. kwam er dus de ‘laatste wedstrijd’, in tijden niet zoveel publiek geweest bij de New Stars dames en velen waren er speciaal voor Miriam om deze wedstrijd en haar carrière te voorzien van een passend en mooi einde. Zoals vriend Kees na afloop meldde; ‘Eindelijk geen nachtelijke discussies of ontevredenheid meer over gemiste worpen of foute passes. Al denk ik dat die laatste gemiste vrije worp nog wel is langsgekomen…. of misschien wel die lange periode van alles geven voor die mooie sport, die ene pass, dat ene schot.

Foto’s: Jordi Jupijn