Na bijna zes jaar heeft de Nieuwegeiner Erik de Jong alias Spinvis eindelijk zijn derde plaat uit: ‘Tot ziens, Justine Keller.’ Ook deze heeft de Nieuwegeiner, behalve links en rechts wat viool en cello of een eenmalig koortje van zijn vrouw en zonen, in zijn eentje in elkaar geknutseld in zijn zolderstudio in Nieuwegein. Het belet hem niet om als bijwijlen de ramen uit de sponningen te rocken.
‘Tot ziens, Justine Keller’ telt een handvol gespierde nummers die daarenboven vaak volgestouwd zijn met kleine details: het met spacy synthesizers opgetuigde ‘Kom terug’; het aanzwellende, tot meezingen uitnodigende ‘We vieren het toch’; of het op een beat uit een ritmebox wiegende en door een goedkoop orgeltje aangedreven ‘Koning alcohol’, over de duivel in het glas. In ‘Club Insomnia’ horen we de manische, door ijlkoorts aangevuurde Spinvis die zich zelden roert, maar áls hij dat doet, laat hij keer op keer een onuitwisbare indruk na. Een plaat die zich overigens ook laat lezen: bij de luxe-uitgave zit een beeldroman waarvoor Hanco Kolk het dozijn liedjes verstripte.
