Wij waaien graag met alle winden mee. Vooral als er iets te vieren valt. De van oudsher christelijke kerstdagen hebben we omgedoopt tot ‘gezellige’ familiedagen waarbij we onze woningen omtoveren tot knipperende sneeuwfestijnen en waarbij we eten alsof we de Tweede Wereldoorlog nog hebben meegemaakt. Het Suikerfeest vieren we van oudsher niet, maar nee zeggen we niet tegen een stukje baklava van de buurvrouw. Bij carnaval geldt het ‘wel de lusten, niet de lasten’ motto, dat inhoudt dat we ons wel finaal klemzuipen in een apenpakje maar vervolgens niet vasten. En met Pasen… met Pasen beschilderen we eieren, verstoppen we eieren, zoeken we eieren en eten we eieren.Eieren als symbool van nieuw leven. Een nieuw begin. Al zolang als de mens bestaat hebben we de behoefte gehad om het ontwaken van de natuur, na een strenge winter, te vieren. Lentefeesten. Daar zijn er velen van, met religieuze of heidense oorsprong. Zo is daar het feest ter ere van de godin Ostara, godin van het leven en de vruchtbaarheid. Volgens oude geschriften, die we wellicht eerder volksverhalen dan ware geschiedenis moeten noemen, vierden jonge partners dit feest door gezamenlijk ‘te genieten van wijnen en van elkaar.’ En dan volgt dat nieuwe leven als vanzelf, negen maanden later… Ostara is afgeleidt van het Oud Engelse Eostre wat weer aardig wat gemeen heeft met de Engelse benaming voor Pasen: Easter.Het nieuwe leven als motief voor het paasfeest, vinden we ook terug in de Pesachviering. Joden vieren de uitvlucht uit Egypte en hiermee het begin van een nieuw leven in vrijheid. De christelijke herdenking van de kruisiging en wederopstanding van Jezus, verwijst ook naar een nieuw leven. Een nieuw leven, dat begint bij onze aardse dood.Dat kleine verschil in leven en dood symboliseert ‘de paastak.’ Een gek krullend dor takje dat in een vaas zonder water wordt gestoken. Vervolgens hang je er wat houten eieren (daar zijn ze weer) aan en dat noemen we dan verfraaiing van een huishouden. Symbolisch gezien is het het beste voor een paastak als ie op sterven na dood lijkt, maar dat er dan toch nog een groen blaadje tevoorschijn piept. Maar goed, dan moet je het maar net treffen. Overigens is dit bij uitstek een heidens ritueel: het verfraaien van bomen, als dankbetuiging aan de goden.Dat paashaasje blijft echter een raadsel. Een gewoon haasje in de wei: dat gaat nog wel. Maar dat gekleurde broekje dat hij draagt. En dat olijke rugtasje dat heen en weer wipt op zijn rug. En hoe komt hij aan die eieren? En als hij ze dan gekregen heeft van een vriendelijke kippenclub, en iemand met kleine klauwtjes bereid heeft gevonden om ze te beschilderen: waarom geeft hij ze dan niet aan ons, maar verstopt hij ze op de onmogelijkste plekken? Afgelopen december vond ik er nog één, geplet in een boek. Een chocolade eitje weliswaar, maar toch. Het blijft een mens bezighouden.