Met mijn kat Nina naar de dierenarts is een hele onderneming. Deze elf jaar oude kattendame is een geval apart. Een tijger, panter en cheeta in één cypers velletje zodra je haar wilt oppakken, laat staan in een hokje zetten. Daarom krijgt ze in overleg met de dierenarts de uren voorafgaande aan de afspraak wat valium om haar een beetje suf te maken, in de hoop dat ze dan niet haar nagels in mij en de dierenarts zet.
‘Anderhalf tablet, dan moet ze wel voldoende suf zijn’, zei de dierenarts de voorlaatste keer. Na anderhalf uur leek dat inderdaad zo te zijn, totdat ik haar (voor de zekerheid toch maar met een handdoek) wilde pakken. Na een worsteling, die alle valium logenstrafte, lukte het me met bebloede armen en een spijkerbroek onder de kattenplas- en –poep Nien het hokje in te krijgen. Eenmaal bij de dierenarts was ze ver genoeg heen om haar de entingen te geven, maar verder onderzoek hebben we toch maar niet geriskeerd.
‘Doe maar tweeëneenhalf tablet’, zei de assistente de laatste keer. Toen ik Nina haar eerste stukje lekkere ham met pil wilde geven, was ze in geen velden of wegen te bekennen. Kattenintuïtie, ongetwijfeld. Drie uur na de afspraak kwam madam boven water. We hebben maar een nieuwe afspraak gemaakt.
De volgende dag sloot ik haar met alleen water op in mijn werkkamer. Met het idee: als ze haar pillen moet hebben, is ze hongerig en dan eet ze haar ham met pil wel. Dat lukte inderdaad. Tegen de tijd dat we weg moesten had ze het meeste binnen en leek aardig suf. Totdat ik met het hokje tevoorschijn kwam. Met een flitsende beweging zette ik de opening van het hokje over haar heen en kon zo het bloedbad van de vorige keer vermijden.
De dierenarts vroeg twee keer: ‘ze heeft toch echt tweeëneenhalf tablet gekregen?’ Hij verbaasde zich over het verzet dat Nien nog wist te bieden. Ze moest toch echt onderzocht worden, want ik maakte me zorgen omdat ik vond dat ze nogal was afgevallen. We besloten daarom dat ze nog een prikje moest krijgen om echt in slaap te vallen, zodat ze geen fratsen meer kon uithalen. Ze is uitgebreid onderzocht en er is wat bloed afgenomen. Volgens de dierenarts is ons Nien voor haar leeftijd een kerngezonde kat. Haar nieren werken nog maar voor 60%, maar dat is normaal voor een wat oudere kat.
Met een tas vol speciale brokjes en blikjes voor haar nieren gingen we naar huis. Nina vindt dat geen straf, want dat speciale eten vindt ze veel lekkerder dan de normale brokjes en blikjes die ze altijd kreeg. Ze smult haar ‘vingers’ erbij op. Gelukkig heb ik me dus voor niets ongerust gemaakt en kan die oude wildebras van me nog een paar jaar genieten van een goede gezondheid en de lekkerste hapjes.