Als ik het voor het zeggen had in Nederland, werd André Rouvoet politicus van het jaar. Niet omdat ik me kan vinden in de principes en uitgangspunten van zijn partij, de Christen-Unie, maar omdat Rouvoet een echt mens is. Niet een gladde politicus die zijn stem verkoopt aan de hoogst biedende of de coalitie, maar iemand die in behoorlijk en begrijpelijk Nederlands antwoord geeft op alle vragen die hem gesteld worden.De naderende wintermaanden worden voor een belangrijk deel gekenmerkt door verkiezingen en de voorbereidingen daarop. Dat geldt vanzelfsprekend voor de raadsverkiezingen in maart 2006, maar ook op sportief en cultureel vlak zijn de wintermaanden bij uitstek het moment voor een evaluatie, een omzien en voor hoop richting de toekomst.Het worden drukke tijden voor de mensen die genomineerd willen worden. Zij zullen zich moeten profileren, de lobby zoeken en zich van hun beste kant moeten laten zien. Ik heb de zaken nog eens rustig op een rij gezet en kan tot geen andere conclusie komen dan dat Afrodite een rustige winter tegemoet gaat. Er is geen enkele verkiezing waarbij zij zich druk hoeft te maken genomineerd te worden. De eisen om te komen tot een nominatie zijn vaak indrukwekkend.Zo ken ik bijvoorbeeld een jeugdhandbalteam dat in 2005 Nederlands kampioen geworden. Voorwaar een prestatie van formaat, iets dat velen onder ons een leven lang niet zullen bereiken. Toch wordt dat team door haar vereniging niet genomineerd als sportploeg van het jaar in de gemeente Nieuwegein. Je vraagt je soms af hoe het met de logica der dingen gesteld is in ons land. Ik hoop maar dat het Nederlands dames handbalteam, dat afgelopen weekeinde een unieke vijfde plaats wist te veroveren op het wereldkampioenschap, gekozen gaat worden tot Nationale sportploeg van het jaar.Verkiezingen maken veel los in mensen en niet altijd de nuchtere en objectieve maatstaven. Dat hoeft gelukkig ook niet, want kiezen is grotendeels toch steeds weer verliezen. Jezelf kwetsbaar maken en openlijk zoeken naar erkenning levert, in het beste geval, altijd maar één winnaar op. Ik vraag me af waar die drang vandaan komt om steeds weer te zoeken naar dat wat zich kan onderscheiden van de rest. Het zit in ons gebakken en we stellen het ons tot eer om beter, sneller of slimmer te zijn dan de anderen.Gezonde competitie is helemaal niet verkeerd, maar ik heb van oudsher altijd al een hekel gehad aan opgelegde subjectiviteit. Als kind gruwde ik al van het kunstrijden op de schaats, waarbij de juryleden vervolgens bordjes met cijfers omhoog hielden. Het heeft mij altijd weerhouden van het oefenen op de dubbele rietberger. Het jaarlijkse dieptepunt op dat gebied is natuurlijk het Eurovisie Songfestival. Sinds de uitbreiding van Europa is dat een Oost-Europees onderonsje geworden omdat daar de juryleden elkaar nog de volle twaalf punten toeschuiven.Natuurlijk niet omdat het liedje het beste is, maar omdat er andere politieke en strategische belangen worden afgewogen. Wie weet wat de opbrengst kan zijn in de toekomst. De solidariteit in de Westerse landen is, met het songfestival als voorbeeld, al jaren geleden verloren gegaan.Noem het naïef of zelfs kortzichtig, maar ik ben nog steeds op zoek naar een wereld waarin we allemaal beter zijn. Dan hoeft niemand meer de beste te worden.Een mooie Kerst…..Afrodite