Joep

Het is moeilijk om me te concentreren op de column. Een frisse start na de zomerstop, boordevol ideeën en gedachten over wat ik zou willen schrijven. Maar, zoals wel vaker in het leven, achterhaald door het hier en nu, de actualiteit die je aandacht vraagt. Ik loop heen en weer tussen de pc en de slaapkamer boven, waar mijn oudste kat ligt. Hij heeft besloten dat het na bijna twintig jaar wel mooi geweest is en zoekt nu naar zijn welverdiende plekje in de kattenhemel.Ik heb in deze column al eerder geschreven over mijn katten. Intelligente en bijzondere wezens die, nog veel duidelijker dan veel mensen, hun eigen weg kiezen en gaan. Zij geven de kunst en cultuur van het (over)leven een geheel nieuwe dimensie. Natuurlijk hebben katten geen negen levens, maar ze wekken de indruk dat zij hun bestaan perfect onder controle hebben.In veel opzichten zijn zij mijn grote voorbeelden. Idolen en voorbeelden spelen al eeuwenlang een grote rol in de cultuur. In de kunst is dat niet anders. Inspiratie doe je zelden op straat op, inspiratie zit voornamelijk in je hoofd en wordt gevoed daar wat je zelf meemaakt. Hoogte- en dieptepunten in een mensenleven vormen regelmatig het onderwerp van tekeningen en schilderijen. In mijn werk is dat niet anders. Angst, vreugde en emoties bepalen wat ik maak.Voor mijn gevoel is het een onderdeel van mijn overlevingsstrategie. Als ik mijn leven kan blijven vastleggen op papier, canvas of linnen, houd ik de regie over mijn gevoel. Het geeft me ook de noodzakelijke bevrediging en maakt me tot een gelukkig mens. Kunst is dus een zinvol deel van mijn geheel. Een uitlaatklep, maar ook een bron van inspiratie voor iedereen die het kan en wil zien. Wat ons mensen bijzonder maakt is het vermogen om dit soort emoties te delen met elkaar. Een kunstwerk is voor sommige mensen direct kostbaar en dierbaar. Ze worden geraakt door de uitstraling en emotie die de kunstenaar in het werk verbeeld heeft.Voor andere mensen is en blijft het een nietszeggend plaatje, waar ze de betekenis en dus het gevoel niet van begrijpen. Het aardige van dit proces is dat je het vooraf niet kunt sturen. Je moet er als kunstenaar ook niet mee bezig zijn. Kunst maken is een solistisch en egoïstisch gebeuren, ook als je er je werk van gemaakt hebt.Met het maken van kunst leg ik telkens stukjes van mijn leven vast, stukjes die voor mij een bijzondere betekenis hebben. De optelsom van die stukjes omvat een groot deel van mijn leven. Een goed geoefende kijker kan daarmee mijn leven dus aardig in beeld krijgen. Wat ik maak en dus uiteindelijk ook wat ik schrijf, blijft een afspiegeling van mijn gevoel en gedachten op dat moment. Daarbij kan en wil ik mijn voorbeelden en idolen niet loslaten. Niet vanuit nostalgische overwegingen, maar gewoon omdat ze een onderdeel vormen van mijn geheel.Mijn geheel als mens en als kunstenaar wordt gevormd door wat ik oppik en meeneem in mijn leven. Verstand speelt daarbij niet of nauwelijks een rol, gevoel des te meer. Daarom is deze column doordrenkt met respect en liefde. Respect en liefde voor een stoere kat die besloten heeft dat hij niet meer verder wil.Joep, het ga je goed.Afrodite