Joe

Het is druilerig weer als we de parkeergarage uitlopen in het gezelschap van talloze leeftijdsgenoten. Dat wekt natuurlijk nauwelijks verbazing. Plotseling is er dan gejuich, gejoel applaus en smachtende kreten. Ik kijk om me heen en zie eigenlijk alleen verbaasde blikken. Dan wordt het me duidelijk. Links heeft zich een menigte verzameld bij de ingang van de Arena. Een bonte mengeling van vooral Indiërs gekleed in chique avondkleding en traditionele gewaden.Bollywood heeft zijn intreden gedaan in Nederland. Je moet het maar bedenken. De Indiase Filmawards uitreiken in de Lage Landen. Achteraf gezien klonk het gejuich eigenlijk alleen buiten de Arena. Een schamele 6000 bezoekers had de moeite genomen de uitreiking ook binnen te gaan bekijken. Ook alweer niet echt verbazend als je weet dat een toegangsbewijs over de toonbank ging voor een luttele 260 euro. Hoe je het ook bekijkt; een prima manier om een exclusief feestje te bouwen.Ik was op weg naar een ander, bijna net zo exclusief feestje. Van de parkeergarage naar de Music Hall. Op weg naar mijn wortels, mijn jeugd en lang vervlogen dagen. Omringd door leeftijdsgenoten die ook een avond nostalgie tegemoet gingen. Vol verwachting toon ik mijn kaartje aan de beveiliging. Tegenwoordig geen gescheur van controlestrookjes meer, maar een irritant piepje van een scanner. Wat maakt het mij uit, want ik ben binnen. Als ik sta te wachten op wat komen gaat, kijk ik om mij heen in wat toch voornamelijk lijkt op een blokkendoos.Wat is het toch jammer dat dit soort evenementen voorbij gaat aan Nieuwegein. Je zou denken dat we een vergelijkbare accommodatie hebben, maar kennelijk zie ik dat allemaal veel te simpel. De organisatie van concerten in Nederland is bijna een monopoly van Mojo, dus die zullen ook wel een vinger in de pap hebben als het over de locatie gaat. Het zou toch fantastisch zijn als we thuis ook dit soort unieke concerten zouden hebben. Want uniek mag je het wel noemen als een klein mannetje van 65 je kippenvel bezorgt.Eerst het voorprogramma maar. Een jong meid die haar best doet om ons alvast in de stemming te brengen. Een nutteloze poging eigenlijk. Ze is een beginnende mengelmoes van Melissa Etheridge, Cheryl Crow en misschien ook wel Joan Baez. De nadruk ligt helaas wel op beginnend. Ik laat het over me heenkomen en gebruik de tijd om wat muntjes uit de muur te halen.Dan is het grote moment daar. Joe Cocker betreedt het podium, samen met zijn band. Wat me direct opvalt is dat de gezamenlijke leeftijd van de bandleden ongeveer hetzelfde is als de leeftijd van Joe. Dat is dan ook wel weer het laatste dat ik bewust meemaak. Ik laat me vanaf de eerste noten helemaal meenemen met die kleine maar zo vreselijk sterke man.Kippenvel, tranen en een lijf dat niet kan stoppen mee te bewegen op de maat van de muziek. Na de tweede ‘ encore’ houdt hij het voor gezien. Ruim anderhalf uur heeft zijn stem mijn geest en lijf meegenomen naar hoger sferen. Daar heb je echt geen alcohol of drugs voor nodig. Joe Cocker is voorlopig nog wel even een levende legende.Volgend jaar weer en meer, als het kan naast de deur.Afrodite