IJstijd

Natuurlijk loop ik niet weg voor mijn visie op het treurspel dat deze week het nieuws in beheerst. Als ik dinsdag de eerste beelden zie van Rita Verdonk, doet ze me erg denken aan die moeder uit dat sprookje, die met tranen in haar ogen haar stiefdochter de deur wijst. Ze kan niet anders, heeft ook geen besluit genomen en slechts een constatering doorgegeven. Stiefdochter Ayaan Hirsi, want over dat deel van haar naam heeft niemand enige twijfel, weert zich danig op haar persconferentie en weet daarbij zelfs nog met respect te spreken over Verdonk.Later op de avond wordt het pas echt treurig als de politiek zich gaat bemoeien met asiel- en naturalisatieprocedures. Kamerbreed wordt een front gevormd tegen Verdonk. Nou ben ik in de verste verte geen fan van Verdonk, maar je kunt haar toch niet ontzeggen dat ze in de zaak Ayaan Hirsi net zo voortvarend optreedt als in andere recente gevallen. Taïda Pasic wordt betrapt op een leugen en kan vervolgens de komende weken haar eindexamen maken op de ambassade in Sarajevo. Salomon Kalou weet niet wat je moet doen als er bij de buren net een kindje geboren is of waar hij zijn strippenkaart moet kopen en dus kan hij niet voor Nederland voetballen.Er is geen nieuws en toch kijk ik naar een drama dat zich gedurende veertien uur ontwikkelt tot een soap. De politici struikelen over elkaar en over hun woorden om duidelijk te maken dat zij vanzelfsprekend niet al die extra energie en gedrevenheid aan de dag leggen omdat het toevallig gaat over een collega. Tijdens het debat wordt duidelijk dat er waarschijnlijk niet één VVD-politicus van naam meer is die zelfs maar een goed woord over heeft voor Verdonk. In het buitenland is men verbijsterd over de manier waarop wij omgaan met een vrouw als Ayaan Hirsi.In de kern van de zaak is het ijzingwekkend simpel. Een meerderheid van de politici heeft telkens weer gejuicht als Verdonk haar rug recht houdt, leugens bestraft en een asielbeleid vormgeeft dat iedere vorm van compassie en menselijkheid mist. Je zou dus eigenlijk verbijsterd moeten zijn dat die politici schaamteloos en minutenlang mogen en durven beweren dat Verdonk onzorgvuldig gehandeld heeft. In de politiek openlijk belijden dat je gelogen hebt is bijna een doodzonde en dat heeft Ayaan Hirsi gedaan in Zembla.Toch heb ook ik last van een groeiend ongemakkelijk gevoel. Ik volg het debat dan ook van start tot finish, wachtend op het moment dat er één politicus van de coalitie opstaat en zegt dat het beleid niet deugt. Dat het beleid niet deugt voor Ayaan Hirsi, maar dus ook niet voor al die anderen. Dat 26.000 mensen nu ook per direct een generaal pardon moeten krijgen, dat de schellen nu eindelijk van de ogen gevallen zijn. Ik wacht en wacht, maar het gebeurt niet. Verdonk ziet alle hoeken van de Tweede Kamer en gaat uiteindelijk door de knieën. Ze wordt gedwongen om haar constatering in heroverweging te nemen en tevreden zoeken de politici hun bed op.Als in een land de politiek een afspiegeling is van de cultuur en de cultuur de kwaliteit waarborgt van kunst, ben ik deze week getuige geweest van de komst van een culturele ijstijd en krijgen we voor het eerst nog een Elfstedentocht in juni.Afrodite