Sinds november wonen er mensen die een verblijfsvergunning hebben en al langer in Nederland wonen in het voormalig woonzorgcentrum Zuilenstein. Veel gezinnen, veel kinderen maar ook alleenstaanden. Ze kwamen een jaar geleden of langer al uit Syrië, Irak, Afghanistan, Somalië of Eritrea en zijn uiteindelijk na de nodige omzwervingen in Nieuwegein terecht gekomen. ‘Het was de eerste tijd behoorlijk hectisch’ vertelt coördinator Wouter Bolding (foto). ‘We moesten van 110 mensen de intake doen, hen onderdak geven en ze verdelen over de beschikbare kamers.’
Dat leverde de nodige praktische problemen op: er moest beddengoed komen, meubels, kleding, speelgoed. Veel mensen zijn een tijd terug met niets naar Nederland gekomen, hebben alles achtergelaten. Wouter: ‘Gelukkig hebben de Nieuwegeiners ons heel veel spullen bezorgd tijdens de inzameldag. Veel meer tijd zijn we kwijt aan de bureaucratie. Al die mensen moeten ingeschreven staan, een identiteitsbewijs hebben, DigiD, een bankrekening, een huisarts, een school voor de kinderen, verzekeringen enz. Gelukkig hebben we vijftien stevige vrijwilligers die mensen hierin wegwijs maken. Die mensen zijn echt goud waard. Ze begeleiden ook de kinderen in de speelruimte, houden spreekuur, geven maatschappelijke begeleiding en ondersteunen bij het aanvragen van gezinshereniging.’
Met behulp van de vrijwilligers proberen de mensen met een verblijfsvergunning in Zuilenstein hun weg te vinden in dit voor hen, ondanks dat zij hier al geruime tijd zijn, toch vreemde land. Wouter: ‘Ze volgen taal- en cultuurlessen, leren fietsen en sommigen doen ook al vrijwilligerswerk. Zo doen vijftien mensen uit Zuilenstein mee aan NL.Doet, en gaan er drie dames op vrijwillige basis werken in de bibliotheek. Onder de bewoners hebben we zelfs een concertpianist, die op 21 februari deel gaat nemen aan Gluren bij de Buren, het muziekfestival bij Nieuwegeiners thuis.’
Van de bewoners wordt zelfredzaamheid verwacht. Wouter: ‘Ze moeten hun zaken zelf regelen. We helpen ze op weg, gaan bijvoorbeeld de eerste keer mee naar de huisarts of helpen ze met de papieren maar het is de bedoeling dat ze het daarna zoveel mogelijk zelf gaan doen. We hopen dat de mensen met een verblijfsvergunning zo hun weg weten te vinden in onze maatschappij en dat ze de rust kunnen vinden waar ze naar op zoek zijn.’
