Regelmatig heb ik wat te mekkeren over ons middle-of-the-road volkje, levend volgens het maaiveld-poldermodel en het adagio “doe maar gewoon dan doe je gek genoeg”. Toch zijn er soms van die momenten dat mijn hart opzwelt van trots voor datzelfde volkje.Dan denk aan De Mus. Voor het geval u het nog niet wist, maandag 14 november 2005 is een mus neergeschoten. De onverlaat was het gelukt de hal binnen te komen, waar men bezig was de dominostenen op te stellen voor de wedstrijd Domino Day van SBS6. Helemaal in zijn uppie heeft het kleintje maar liefst 23.000 stenen omgegooid. De organisatoren waren zo boos over de euvele daad van het musje dat terstond een jager werd ingehuurd, die het gevleugelde vriendje aan flarden schoot. De verontwaardiging in het land is enorm.Het breidt zich als een olievlek uit en haalde zelfs de kranten en het journaal. Op bijvoorbeeld www.geenstijl.nl wordt een beloning uitgeloofd voor wie het lukt ook de rest van de stenen om te gooien, dat wil zeggen vóór D-Day. Plus honderden lezenswaardige reacties. De Dierenbescherming heeft een aanklacht ingediend bij de politie, omdat een mus een beschermde vogel is en dus niet mag worden gedood. Radiopresentator Ruud de Wildt roept op tot verstieren van het evenement, bijvoorbeeld door wat ratten los te laten in de hal. Inmiddels wordt de hal zwaar beveiligd met sloten, kettingen, deurwachter en beveiligingspersoneel met levensgevaarlijke honden.Het musje had natuurlijk nooit gedacht dat hij nog eens zo groot nieuws zou worden. Zijn vroegtijdige dood heeft dierminnend Nederland gemobiliseerd en laten zien dat men uitwassen in onze maatschappij, zoals het doden van dieren vanwege een TV-programma, niet pikt. Wat heerlijk dat ons volkje, dat normaal niet zo snel van zich laat horen, zich bijna tot rellen laat verleiden bij dit soort excessen. En voor een heel wat beter doel dan rellen zoals in Frankrijk. Hulde voor het musje en hulde voor deze mensen!Ik kan me nog herinneren dat in de begintijd van onze sneltram, en dat is al heel wat jaartjes geleden, de brandweer een keer moest uitrukken. Er bleek ter hoogte van de halte Batau Noord een kanariepietje op de bovenleiding te zitten. De trambestuurder zette de wagens stil, de brandweer kwam, en het vogeltje werd gevangen. Dat de tram een uur stil stond en de passagiers zolang moesten wachten, bleek geen enkel bezwaar te zijn, ze hadden het over voor het pietje. Dat is toch prachtig! Wat ben ik dan trots op mijn medeburgers, dat het belang van dit ene vogeltje net zo telt als hun eigen belang.En als we het nou toch over fatsoenlijk omgaan met dieren hebben, wil ik het nog even hebben over het eten van kangaroevlees. Ik weet dat onze hoofdredacteur al dagen in spanning zit te wachten of en hoe ik daar op zal gaan reageren. In het spanningsveld van goede journalistiek en commerciële belangen, heeft onze hoofdredacteur een prijsvraag op PEN gezet waarin het eten van kangaroevlees bij een bevriende relatie wordt gepromoot.Dat u vlees eet, moet u zelf weten, alhoewel ik er persoonlijk niet aan moet denken om van die gecremeerde dierenlijkjes op mijn bord te vinden, maar goed, ieder zijn meug. Hier gaat het echter a) om een uitwas en b) om de wijze van presenteren. Waar stopt de decadentie van nog anders, nog groter, nog exclusiever, nog exotischer? We hebben al te maken met hertjes, struisvogels, lama’s en noem maar op, die op onduidelijke wijze op achterafveldjes worden gehouden voor de slacht. Het eten van zogenaamde bush-vlees (zoals aap, ook levend, echt waar!) wint aan populariteit.Er zijn kinderen die niet eens het verband meer kunnen leggen tussen het runderlapje op hun bord en dat lieve koetje-boe-boe in de wei. Mijn neef is al sinds zijn peuterjaren overtuigd vegetariër, hetgeen door zijn moeder wordt gerespecteerd. Een klasgenoot meent: “je moet gewoon eens vlees proberen, dan ben je zo van dat vegetarische af”. De klasgenoot begrijpt er duidelijk niets van, heeft zich kennelijk nooit in dit onderwerp verdiept en toont geen respect voor de opvattingen van mijn neef.Als niet-dieren-eter heb ik me jaren verdedigd tegen mensen die me aanvielen op mijn overtuiging. Ik heb ontdekt dat deze mensen zich eigenlijk gewoon zelf “aangevallen” voelen door mijn levensstijl, omdat “hun vlees zwak is”. Laten we de bewijslast gaan omdraaien, laten degenen, die menen dat ze uitwassen door hun strot moeten laten glijden, maar eens aantonen dat dit de normaalste zaak van de wereld is. Laat journalisten in krant en op TV en organisatoren van evenementen hun verantwoording nemen bij de meningvorming van hun lezers en kijkers, dan krijgen we hopelijk een domino-effect van “weet wat je eet” en is het musje niet voor niets gestorven.