Handschoen

Wachtkamers in ziekenhuizen blinken uit door twee zaken; het gebrek aan recente lectuur en de verbazingwekkende keuzes als het over de kunst gaat die aan de muren hangt. Dat is natuurlijk geen wereldnieuws, maar voor de gemiddelde bezoeker van het ziekenhuis wel van groot belang. Je zit namelijk niet zomaar even in de wachtkamer. Op een allesbehalve ergonomisch stoeltje zit je je tijd uit, totdat de specialist tijd gevonden heeft om je te spreken of te onderzoeken.Nou ja, ook dat is een ritueel op zichzelf. Niet zelden word je eerste verzocht mee te gaan en plaats te nemen in een onderzoekskamer en de belangwekkende delen alvast bloot te leggen. Dat maakt het dan voor de specialist eenvoudiger om binnen te lopen, te kijken en te oordelen. Daar heb ik vaak enorm respect voor. Een medisch dossier van centimeters dik dat de specialist kennelijk vooraf helemaal bestudeerd heeft. Of toch niet? Je moet elke keer weer opnieuw uitleggen wie je bent, wat je mankeert en waarom je daar bent. Dan blijkt ook vrijwel altijd dat het dossier helemaal niet is ingezien en dat de specialist ter plekke beoordeeld wat hij of zij ziet.Mijn stamziekenhuis in Nieuwegein is helaas geen uitzondering op het bovenstaande verhaal. De gang naar dat ziekenhuis heeft zich in mijn hoofd inmiddels ontwikkeld tot een soort van moderne lijdensweg. Wachten in wachtkamers is een nevenfunctie geworden. Recalcitrant als ik ben, heb ik nooit willen en kunnen begrijpen waarom specialisten twee en soms drie patiënten laten komen op hetzelfde tijdstip. Vandaar ook die truc met die behandelkamer waar je alvast klaar mag gaan zitten. Een kort berichtje in de krant schijnt wat licht op deze manier van handelen.Voor klein plastische ingrepen kun je tegenwoordig ’s avonds terecht. Dat werkt beter en de wachttijden zijn veel korter. Dat komt omdat de specialisten minder vaak weggeroepen worden tijdens de avondspreekuren. Dat is dus het verhaal achter de wachttijden. De specialist wordt steeds weggeroepen en kan daardoor de afspraak met jou niet op tijd laten doorgaan. Je vraagt je af wie het bedacht heeft. Ik heb gemiddeld tijd zat om daarover na te denken als ik weer eens aan het wachten ben op een afspraak. Zoals ik al zei ben je snel uitgekeken op de kunst en de lectuur. Het zou natuurlijk bij uitstek de plek kunnen zijn waar nieuwe en nog onbekende kunstenaars poseren en hun werk toegankelijk maken voor een breder publiek. Het blijft helaas bij slechte kopieën en ingelijste posters.Ik ben de eerste om te roepen dat er meer geld naar de zorg moet, dat er meer handen aan het bed moeten komen, maar dat heeft uiteindelijk niets te maken met de spreekuren van de specialisten. Dat is gewoon een kwestie van planning waarbij je rekening houdt en uitgaat van bekende gegevens. Als je vijf keer per spreekuur wordt weggeroepen en je blijft je patiënten in duo’s en trio’s indelen, dan werk je willens en wetens wachttijden in de hand. Het zou de zorg sieren om dat te erkennen en actie te ondernemen.In de reiswereld beginnen we langzaam maar zeker te wennen aan compensatie bij vertragingen, bij de NS loopt dat al een tijdje. Welk modern Nieuwegeins ziekenhuis neemt de handschoen op?Afrodite