Het is te lang stil in de weblog. Er gebeurt van alles, en toch lukt het niet om daar een “lekker stukkie” over te schrijven. Dat komt misschien door het goudschaaltje. Ik had vroeger een collega die soms wat korzelig werd als er teveel op zijn woordkeus werd gelet. “Moet ik er een goudschaaltje bijhalen?”, riep hij dan. Politici wegen snel op goudschaaltjes. Het moet allemaal heel precies geformuleerd worden, want stel je voor dat iemand er later op terugkomt. En dus krijgen we dikke regeer- en coalitieakkoorden en is een commissievergadering pas geslaagd als we twee lange avonden praten over een agenda met vier inhoudelijke agendapunten. En soms een ongeschreven weblog.
Ik zie de laatste Loesje-poster “In elk journaal wil ik een rubriek Oplossingen”. Zoiets zou op het prikbord van ieder raadslid moeten hangen. Natuurlijk kun je iedere suggestie vanuit inwoners, instellingen of een wethouder direct afserveren met argumenten waarom het niet kan. Of met de (soms voorspelbare) reactie: “Op zich zijn we er niet tegen, maar (naar keuze) het past niet in onze buurt, dat hebben we al eens geprobeerd, dat lukt toch niet.”
Ik zou een oproep willen doen, niet alleen aan mijn collega-raadsleden, maar vooral aan alle inwoners van onze mooie stad: laten we meer denken in oplossingen en vooral in ongewone. Ik herinner me een mooi voorbeeld van de Amerikaanse psychotherapeut Watzlawick. Twee mannen zitten in een zeilboot. Om een of andere reden denkt de ene man dat de boot schuin hangt en hij buigt overboord om de boot weer recht te krijgen. Daardoor komt de boot juist schuin te hangen waarop de andere man ook overboord gaat hangen. Na een tijdje hangen ze beiden in het water. Ze hadden beter, tegen hun gevoel in, juist meer naar binnen moeten komen.
Een paradox: daar heb je moed en creativiteit voor nodig. Geen goudschaaltjes. Wel respect voor elkaar. Van: “Ik zeg wat ik denk”, is dit land niet echt gelukkiger geworden. Van “lekkere stukkies” waarin we elkaar om de oren slaan, evenmin. Die moet u daarom ook niet van mij verwachten. Wel zo af en toe een spiegel.
