Tijdens zijn omzwervingen door en om Nieuwegein heeft de Nieuwegeiner Arend Bloemink (1946) vrijwel altijd zijn camera bij zich. Zijn camera is als het ware een verlengstuk van zijn ogen.
Een veelgebruikt verlengstuk. Hij fotografeert dat wat hem opvalt. Soms is dat iets bijzonders. Soms is dat iets alledaags. Soms fotografeert hij een evenement in Nieuwegein (wielerrondes, openingen, activiteiten van B&W, jeugdvoetbal, een trouwpartij, …). Soms valt zijn (camera)oog op een heel gewoon, maar prachtig stukje natuur. Soms ook fotografeert hij al wandelend in de wilde weg en ziet hij thuis wel wát er op zijn geheugenkaartje is vastgelegd.
Arend Bloemink:‘Over de Nedereindseweg richting Nieuwegein rijdend, brommend, fietsend, joggend of wandelend, zie je omhoog kijkend het geluidscherm dat het lawaai afkomstig van het vele verkeer over de A2 tot een enigszins aanvaardbaar niveau moet afzwakken. Een transparant scherm, bedrukt met een grafische voorstelling. Ook ík ben al ontelbare malen onder dat scherm en onder het viaduct doorgefietst of -gejogd. En natúúrlijk zag ik dat scherm. En natúúrlijk zag ik die grafische voorstelling. En natúúrlijk zag ik die vogels… die vogels? Ja, die vogels!’
‘Maar toen ik daar eens even wat meer aandacht aan schonk, werd ik me bewust van het Escher-effect. Nèt even anders dan de kunstenaar Escher het zou hebben gedaan, maar tóch… De inspiratiebron ligt voor de hand. En dan, wat langer kijkend, zíe ik dan steeds meer. De subtiele kleur- en tintverschillen. De vloeiende lijnen. En, afhankelijk van je eigen positie ten opzichte van het scherm, het passerende verkeer over de A2 en de bomen in de achterliggende wijk, bijna als silhouetten. Aan de rand van Nieuwegein. Zomaar.’ (Klik op het fotocameraatje voor de foto van de week)
