Tijdens zijn omzwervingen door en om Nieuwegein heeft de Nieuwegeiner Arend Bloemink (1946) vrijwel altijd zijn camera bij zich. Zijn camera is als het ware een verlengstuk van zijn ogen.
Een veelgebruikt verlengstuk. Hij fotografeert dat wat hem opvalt. Soms is dat iets bijzonders. Soms is dat iets alledaags. Soms fotografeert hij een evenement in Nieuwegein (wielerrondes, openingen, activiteiten van B&W, jeugdvoetbal, een trouwpartij, …). Soms valt zijn (camera)oog op een heel gewoon, maar prachtig stukje natuur. Soms ook fotografeert hij al wandelend in de wilde weg en ziet hij thuis wel wát er op zijn geheugenkaartje is vastgelegd.
Arend Bloemink: ‘DE KOM stuurt me een e-mailtje. Of ik (afgelopen) donderdagmiddag kans zie om wat ‘schattige fotootjes’ te maken van kindertjes die een uurtje, na afloop van een theatervoorstelling, gaan knutselen. Prima! Ik vind het leuk om kinderen, en zeker die hele kleintjes, al doende te fotograferen. Veelal fotografeer ik dan ‘blind’: ik verstop me niet achter mijn camera. Ik kijk, praat, richt mijn camera zo ongeveer op het te fotograferen kind en druk af… En hoewel ik nu en dan heel dicht bij de kinderen sta of kniel of zit, hebben ze veelal nauwelijks door dát ik ze fotografeer. Heel vaak geeft dat leuke resultaten, foto’s waarvan men binnen DE KOM vindt dat ze ‘schattig’ zijn. Ik vind dat dat ‘schattige’ van de foto’s veroorzaakt wordt door de kinderen: spontaan, nieuwsgierig, doende.’
‘Alle kinderen maakten, met de nodige hulp van (groot)ouders en twee ‘juffen’ ter plekke, een hoofdband met daaraan twee grote hondenoren. Kennelijk haakte dat in op dat wat de kinderen in de voorstelling hadden beleefd. En het geheel kon dan met allerlei materiaal nog verder worden versierd. Waar het ene kind het geknutsel liever aan de begeleidende volwassenen overliet, ging het andere kind zoveel mogelijk zelf aan de gang. En tot slot kon het geheel dan nog worden afgemaakt met wat schmink.’
‘Met rode konen van de inspanning stond het meisje op de foto, aandachtig een en ander observerend, rustig te wachten tot ook haar gezichtje met behulp van schmink tot een meisjes-hondenkopje zou worden getransformeerd. Een van de mooiere ‘schattige fotootjes’ die ik die middag maakte.’ (Klik op het fotocameraatje voor de foto van de week)