Tijdens zijn omzwervingen door en om Nieuwegein heeft de Nieuwegeiner Arend Bloemink (1946) vrijwel altijd zijn camera bij zich. Zijn camera is als het ware een verlengstuk van zijn ogen.
Een veelgebruikt verlengstuk. Hij fotografeert dat wat hem opvalt. Soms is dat iets bijzonders. Soms is dat iets alledaags. Soms fotografeert hij een evenement in Nieuwegein (wielerrondes, openingen, activiteiten van B&W, jeugdvoetbal, een trouwpartij, …). Soms valt zijn (camera)oog op een heel gewoon, maar prachtig stukje natuur. Soms ook fotografeert hij al wandelend in de wilde weg en ziet hij thuis wel wát er op zijn geheugenkaartje is vastgelegd.
Arend Bloemink: ‘Nu de herfst echt is begonnen, denk ik nog eens terug aan die heerlijke zomer die we, wat weer betreft, achter de rug hebben. Wat hebben we er van kunnen genieten. Van de zon. Van de weinige regen. Van het alsmaar de deuren en ramen open kunnen hebben. Van het binnenlaten van frisse lucht. Van het buiten kunnen zijn. Heerlijk.’
‘En dan komt ook dat beeld weer terug van die ene avond, nog niet eens zo heel lang geleden, dat een hete-luchtballon over ons heen vaart (want hete-luchtballon váren!). De stemmen van de vaarders, de reizigers. De brander die nu en dan extra warme lucht in de ballon brengt. De rust van het zich zonder motorgeluid verplaatsen. Het schijnsel van de zon aan de zijkant van de ballon. Het schijnsel van de ondergaande zon… De ondergaande zon, hèt moment dat de ballonvaarder een plek moet opzoeken om te landen. In een verstedelijkt gebied, ook in Nieuwegein met zijn vele groen, is dat vaak een hele zoektocht. Maar dan heeft de ballonvaarder kennelijk voldoende ruimte op het oog. De ballon zakt lager en lager. Over, langs en even later áchter de Nieuwegeinse hoogbouw. Voor mij niet langer te volgen. Maar het plaatje, waar de rust vanaf straalt, dat plaatje vind ik nog steeds mooi. Mooi als herinnering aan een heerlijke zomer.’ (Klik op het fotocameraatje voor de foto van de week)
