Tijdens zijn omzwervingen door en om Nieuwegein heeft de Nieuwegeiner Arend Bloemink (1946) vrijwel altijd zijn camera bij zich. Zijn camera is als het ware een verlengstuk van zijn ogen.
Een veelgebruikt verlengstuk. Hij fotografeert dat wat hem opvalt. Soms is dat iets bijzonders. Soms is dat iets alledaags. Soms fotografeert hij een evenement in Nieuwegein (wielerrondes, openingen, activiteiten van B&W, jeugdvoetbal, een trouwpartij, …). Soms valt zijn (camera)oog op een heel gewoon, maar prachtig stukje natuur. Soms ook fotografeert hij al wandelend in de wilde weg en ziet hij thuis wel wát er op zijn geheugenkaartje is vastgelegd.
Arend Bloemink: ”t Is weer bijna zo ver. De pepernoten, de chocoladeletters, de banketstaven, het suikergoed, het ligt al weer volop in de winkels. De cadeautjesgidsen hebben we al weken geleden in de bus gevonden. Het pakpapier vliegt de winkels uit. Langzaam maar zeker worden de allerkleinsten bekend gemaakt met het fenomeen Sinterklaas. Met die, toch wel wat vreemd uitgedoste man die eenmaal per jaar in een stoomboot (stóómboot? wat is dat?) helemaal vanuit Spanje (is dat ver mam?) naar Nieuwegein komt, naar Vreeswijk om precies te zijn, om alle lieve kindertjes (pappa, ik ben toch óók lief?) een cadeautje, wat pepernoten, een chocoladeletter te brengen (nou, nou, die meneer heeft veel eurootjes!)…’
‘Langzaam maar zeker wordt ook bij die allerkleinsten de spanning
opgebouwd. In de kinderopvang en op school worden mutsjes gemaakt. Leuk, voor als we die aardige meneer uit Spanje gaan binnenhalen. Er worden liedjes geleerd. Die kleintjes zouden er nog slapeloze nachten van krijgen… Met vaders, moeders, opa’s en oma’s, met nog veel meer kinderen staan de
kleintjes dan in de novemberkou te wachten op die man uit Spanje. En dan
is het zo ver. Wát een herrie, wat een opwinding, wat een drukte. Aan en
van alle kanten wordt er aan de kleintjes getrokken: ‘kijk daar eens… zie
je dat… oh, en dáár dan… kijk, kijk, kijk…’.
‘Die kleintjes wordt het dan wel eens wat te veel. Kruipen weg bij opa of
bij pappa. Een enkel traantje valt. Heen en weer geslingerd tussen
spanning en ontspannig, van emotie naar emotie, van snoepplust naar
misselijkheid, van…’ (De foto die deze keer mijn foto van de week is, is inmiddels al weer twee jaar oud. Maar ik weet zeker dat deze foto ook aanstaande zaterdag weer gemaakt kan worden… En misschien staat uw hoofdredacteur er dan ook met zijn kleindochter op zijn nek… Klik op het cameraatje voor de foto’s van de week)
