Fawlty Towers

Het Sun Beach Resort hotel kan makkelijk wedijveren met de service van good old ‘Basil’ in Fawlty Towers.

Neem de douche in dit negen maanden oude hotel. Als ik de eerste de beste ochtend de warm water kraan open doe, komt er een piezeltje water uit de douchekop, weliswaar koud, maar dat is een kwestie van geduld, weet ik. Als ik er na een minuut of tien wat koud water bij doe, houdt de gehele installatie het onmiddellijk voor gezien. Ik ben aangewezen op een miezerig wastafeltje met koud water.

Neem het ontbijt. Er is geen menukaart, geroosterd brood is er niet – sorry, madam, we have some (?) problems with the toaster – en jam of ander beleg is er ook niet, wel strogele blue band in een vettig kuipje. Met thee spoel ik twee uitgedroogde zoetige sneetjes brood weg.

Neem de stroom. Van vrijdag – tot maandagochtend is er van 6.30 uur ’s morgens tot 6.30 uur ’s avonds geen stroom wegens werkzaamheden aan de ‘main line’. Daar kan het hotel niets aan doen, zij het dat zij het vertikken om de aanwezige generator te benutten.

Aan personeel geen gebrek. Naast Penlop en Annet – die zich dagelijks van 7 uur ’s morgens tot 12 uur ’s avonds een ongeluk lopen te vervelen – zijn er twee meisjes bij de receptie, die uitsluitend vanaf de parkeerplaats te bereiken is via een smal stoepje en een extra treetje, wat op zich – zeg maar – qua bagage vrij onhandig is.

Er is een la met een sleutel, en in die la liggen dan weer de sleutels van de kamers. En daarom is het elke keer een feest als er eindelijk iemand weet wie de sleutel heeft van de la met de sleutels.

Dan hebben we de jongeman, die drie jaar lang hoger hotelmanagement heeft gestudeerd in India. Ik ken India niet, maar ik zou mijn zoon er nooit naar toe sturen. Want wat je overhoudt is een ambitie loze knul, die het best naar zijn zin heeft in Kabwohe, maar alle elementaire wetten van de horeca achteloos met voeten treedt. Hij brengt heet water zonder theezakje, borden zonder bestek en service zonder passie. Maar hij kan heel goed sloffen.

Zoals iedereen in dit hotel heel goed kan sloffen. Ik had er eerlijk gezegd ook geen benul van. Hoezo sloffen? Is dat niet meteen een vooroordeel, een stiekeme opmaat naar een begin van intolerantie?

Helemaal niet. Ik zou hele volksstammen te kort doen, als ik zou beweren dat er iets fundamenteel mis is met ‘sloffen’. Goed sloffen is een gave. Ik moet denken aan Agnes, die ik in 2009 ontmoette in een ziekenhuisje in Oeganda. Ik weet het zeker. Niemand kan sloffen zoals Agnes. Het is een gave. Ze loopt zo langzaam dat het een wonder is dat ze niet achterover valt.